Δημοψήφισμα λοιπόν με συνοπτικές διαδικασίες. Έχω αναφερθεί στην άποψή μου, είτε μέσω δικών μου κειμένων είτε άλλων, για τη μορφή του πολιτεύματος(1,2,3) και πώς πιστεύω προσωπικά ότι χωράει η διαδικασία ενός (ή περισσοτέρων) δημοψιφισμάτων στη διαδικασία λειτουργίας μίας πραγματικής δημοκρατίας. Εν ολίγοις, σε μία πραγματική δημοκρατία η αντιπροσώπευση δεν μπορεί να δίνεται ως λευκή επιταγή, και δημοψηφίσματα με την ερώτηση να τίθεται από το λαό και όχι από την εξουσία είναι απαραίτητα για τον έλεγχο και την αποτροπή της ασυδοσίας της εκάστοτε κυβέρνησης.

Αυτό που θέλω να σχολιάσω όμως πρωτίστως, γιατί μετά θα πιάσω και το θέμα της ημέρας, είναι οι αντιδράσεις που είδα ως τώρα (από χτες το βράδυ δηλαδή, γιατί έχουμε ψωμί ακόμα – προβλέπω με τις μαντικές μου ικανότητες κατακλυσμό παραπληροφόρησης, οργανωμένη εκστρατεία τρόμου από ΜΜΕ μέσα και έξω και φυσικά πρόκληση πανικού από βουλευτές πολλών κομμάτων μέχρι την άλλη εβδομάδα – αν φτάσουμε ποτέ σε δημοψήφισμα).

Κάποιοι αντιδρούν λέγοντας την κυβέρνηση ανίκανη και δειλή (π.χ. η Deutsche Welt). Ικανός λοιπόν αυτός που καταδικάζει ένα λαό σε ανεργία και φτώχεια μέσα σε μισή μέρα και μετά γυρνάει και του λέει ότι η απόφαση ήταν μονόδρομος, ανίκανος και δειλός όποιος αποφασίζει να ρωτήσει το λαό να αποφασίσει για τη μοίρα του. Μάλιστα.

Κάποιοι άλλοι πανικοβάλονται με την ιδέα ότι έχουν άμεση ευθύνη για ένα συγκεκριμένο θέμα. Συνηθισμένος ο λαός αυτός σε αόριστες οπαδικές επιλογές και σε αναίμακτες διαμαρτυρίες. Δυστυχώς έζησε πολλά χρόνια με τη γκρίνια και τον τσακωμό του καφενείου, τις μούτζες στη βουλή και στην οθόνη της τηλεόρασης που κανένα πρακτικά αποτέλεσμα δεν είχαν, αλλά όσο νάναι το άχτι του το έβγαζε, άμοιρος ευθυνών μιας και (α) αν είχε ψηφίσει τον άλλο τότε είχε ψηφίσει τον άλλο και δεν έφταιγε ή (β) αν είχε ψηφίσει αυτόν τότε αυτός τον κορόιδεψε γιατί άλλα του είχε πει πριν τις εκλογές οπότε πάλι δεν έφταιγε. Εδώ μπαίνουν και αυτοί που ρωτάνε αγωνιωδώς να τους εξηγήσουν τι θα γίνει με το ναι και τι με το όχι. Με λεπτομέρειες και διαγράμματα, όχι μαλακίες. Όπως ακριβώς απαιτούσαν πριν από κάθε εκλογές να μάθουν τι θα γίνει μετά. Α, μισό, όχι, δεν ρωτούσαν. Αρκεί να κέρδιζε ο δικός τους για να το κάψουν το βράδυ με τις σημαίες στην πλατεία και από τη άλλη μέρα να αρχίσουν την γκρίνια που λέγαμε παραπάνω.

Κάποιοι λένε ότι θα πάνε για μπάνια γιατί μωνω ει χροισι αγβει θα καθαρεισοι των τωπω. Προσοχή στα σκυλόψαρα.

Κάποιοι πάλι μιλάνε για άγνοια και ανικανότητα των ιδίων να αποφασίσουν για τέτοια θέματα. Σαν τον Ταμήλο δηλαδή ένα πράμα. Σιγά μην γίνουμε εμείς οικονομολόγοι/υδροβιολόγοι κτλ. Το γεγονός ότι εχτές στο καφενείο είχαν πλήρη άποψη για τα CDS, τα spread, τα τοκοχρεωλύσια και άλλα είναι άλλο θέμα, μιας και την εν λόγω άποψη είχαν σηκώσει από την προχτεσινή εκπομπή του μέγα οικονομολόγου (και υδροβιολόγου άμα λάχει) Πρετεντέρη. Αλλά είπαμε, εκεί η συζήτηση και η άποψη είχε την ίδια βαρύτητα και το ίδιο αποτέλεσμα με την συζήτηση για το καλύτερο γκολ της αγωνιστικής και αν το χέρι του Μήτρογλου ήταν κολλημένο στο βυζί του όταν στόπαρε τη μπάλα. Όταν ψηφίζανε στις εκλογές προφανώς είχαν πλήρη γνώση και είχαν αναλύσει πλήρως τα προγράμματα των κομμάτων πριν ψηφίσουν. Ή απλά ψήφισαν ότι τους είπε το Mega. Ένα από τα δύο.

Γενικά οι αντιδράσεις, ασχέτως με την ερώτηση έχουν πολύ γέλιο γιατί δείχνουν ότι πολύς κόσμος απλά δεν ενδιαφέρεται να συμμετάσχει σε τίποτα πέρα από τη ζωούλα του και την οικογενειούλα του. Δεν θέλει ρε παιδάκι μου να τον ρωτάνε, θέλει να αποφασίζουν άλλοι για αυτόν και μετά να είναι ελεύθερος να τους βρίζει και μετά να πάει γιατί έχει και τσαμπιονλι το βράδι, που καιρός για μελέτες και μαλακίες.

Πάμε τώρα στο θέμα μας. Για μένα η ερώτηση είναι λίγο βλαμμένη και ουσιαστικά πιστεύω ότι το εν λόγω δημοψήφισμα δεν έχει σχέση τόσο με την αμμεσοδημοκρατία και τον κυρίαρχο λαό όπως έσπευσε να δηλώσει η Ζωίτσα, αλλά ως ένα μοχλό πίεσης για να πάρουμε κανένα ψίχουλο παραπάνω. Γιατί το λέω αυτό; Εδώ και 5 μήνες είδαμε προτάσεις, αντιπροτάσεις, αντιαντιπροτάσεις και γενικά papers και non-papers να κόβουν πολλές βόλτες, να βγαίνουν στη δημοσιότητα, να διορθώνονται με κόκκινα στυλό, να επιστρέφονται και να ξαναπάνε. Τα περισσότερα αυτών μάλιστα είχαν και συνημμένα τελεσίγραφα και καταστροφολογικές deadline. Ένα από αυτά είναι και το συγκεκριμένο που τίθεται στην ερώτηση. Τι διαφορά έχει το συγκεκριμένο από τα προηγούμενα λοιπόν; Και αν μέχρι το δημοψήφισμα αλλαχτεί το εν λόγω κείμενο-πρόταση τι θα γίνει; Επί ποιου θα αποφασίσουμε; Και αν αποφασίσουμε όχι σε αυτό και έρθει ένα άλλο μετά τι θα κάνουμε; Πάλι δημοψήφισμα;

Και γιατί στο κάτω κάτω αυτό μπαίνει σε δημοψήφισμα αλλά πιο σημαντικά θέματα που καταλήγουν σε αυτό δεν μπαίνουν; Θέλουμε να είμαστε σε αυτή την καταστροφική και αντιδημοκρατική Ε.Ε.; Θέλουμε εθνικό νόμισμα με εθνική νομισματική και οικονομική πολιτική που εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα ή θέλουμε κοινό νόμισμα με εντελώς διαφορετικές οικονομίες με νομισματική και οικονομική πολιτική που εξυπηρετεί αυτές (γιατί είναι αδύνατο μία ενιαία νομισματική πολιτική να εξυπηρετεί το ίδιο καλά μία ισχυρή και μία ανίσχυρη οικονομία – ή αν θέλετε 2 οικονομίες με εντελώς διαφορετικές προτεραιότητες/μεγέθη/ιδιαιτερότητες κτλ); Αυτά γιατί θεωρούνται δεδομένα από την κυβέρνηση και μας ρωτάει τελικά “τι χρώμα θέλουμε να έχει το μαστίγιο”; Εκεί είναι θέμα; Θέματα μέγιστης εθνικής σημασίας λοιπόν αποφασίστηκαν χωρίς να ερωτηθούμε. Το τελευταίο από μία σειρά κειμένων-προτάσεων είναι πιο σημαντικό από όλα αυτά;

Για να λύσουμε όλα αυτά λοιπόν, η λύση είναι άμεση δημοκρατία. Οι αντιπρόσωποι κάνουν τη δουλειά τους, και όταν οι αποφάσεις τους είναι έναντια στο λαό που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν, ο λαός τις ακυρώνει χωρίς να περιμένει να τον ρωτήσουν. Όταν επίσης οι αντιπρόσωποι ΔΕΝ κάνουν αυτά που πρέπει, πάλι ο λαός επεμβαίνει με συνοπτικές διαδικασίες και το κάνει αυτός (αφήνοντας φυσικά τις λεπτομέρειες στους αντιπροσώπους για να δικαιολογήσουν και το μισθό τους). Ουτοπία; Φαντασιώσεις; Όχι και τόσο, μιας και η διαδικασία αυτή δουλεύει και δουλεύει καλά εδώ και πολύ καιρό σε μερικές χώρες.

Τώρα αν με ρωτάτε τι να ψηφίσετε την Κυριακή (αν βρούμε φακέλους, και αν βρούμε χαρτί για ψηφοδέλτια, και αν προλάβουμε να διορίσουμε δικαστικούς αντιπροσώπους και αν δεν έχουν αλλάξει την πρόταση οι “θεσμοί” και αν αν αν…) σε λάθος άρθρο ήρθατε, αλλά τουλάχιστον χαίρομαι που φτάσατε στην τελευταία παράγραφο. Καλή τύχη.

Σοκ και δέος στο μέσο χριστιανο νοικοκυρέο με τους μουσουλμάνους που αυτομαστιγώθηκαν στον Πειραιά. Δεκάδες φωτογραφίες με αίματα στους δρόμους και η τρίχα κάγκελο για το πως τολμάνε αυτοί οι αλλόθρησκοι να αυτοτιμωρούνται μέσα στη μέση του δρόμου για να υπηρετήσουν την θεότητά τους, ή να ικανοποιήσουν το θρησκευτικό τους συναίσθημα ή κάποια άλλη αηδία μουσουλμανική. Αγαπητοί χριστιανοταλιμπάν, καλωσήλθατε στον κόσμο μας!

Γιατί όπως καταλαβαίνετε, για ένα μουσουλμάνο, είστε άθεοι, αφού δεν πιστεύετε στον Αλλάχ (ασχέτως αν πρόκειται για αδερφή Αβρααμική θρησκεία του χριστιανισμού). Και για εσάς, αυτός είναι άθεος αφού δεν πιστεύει στον χριστούλη και την παναγίτσα σας. Και φυσικά, οι παράλογες αηδίες που κάνει αυτός της άλλης θρησκείας είναι καταδικαστέες και σας κάνουν να φρικάρετε. Ενώ αν τις αντίστοιχες ηλιθιότητες της κάνει κάποιος της δικιάς μας θρησκείας, ε τότε πρόκειται μάλλον για κάποιον με πολύ βαθύ θρησκευτικό συνάισθημα και κατάνυξη (η αγαπημένη λέξη του Πάσχα). Αν δηλαδή σας πω ότι υπάρχουν θρησκόληπτοι που όχι μόνο αυτοτιμωρούνται και γεμίζουν αίματα μέσα στη μέση του δρόμου όπου βλέπουν και μικρά παιδιά, αλλά βάζουν και τα παιδιά τους να κάνουν το ίδιο για να ικανοποιήσουν τη θεότητά τους, μπορεί και να φρικάρετε. Αν όμως στο καπάκι σας δείξω αυτό:

στην αρχή θα βραχυκυκλώσετε πιθανότατα λίγο, γιατί ταιριάζει απόλυτα με την περιγραφή που πριν λίγο σας έκανε να φρικάρετε, αλλά στο καπάκι η βαθειά πλύση εγκεφάλου που φάγατε από παιδιά θα πάρει μπρος, και θα αρχίσετε τις απίθανες δικαιολογίες για να δικαιολογήσετε τα αδικαιολόγητα (ότι εκεί γίνονται πραγματικά θαύματα, ότι εδώ είναι Ελλάδα ρε και αν δεν θες να φυγεις, να πας αλλού και άλλα τέτοια φαιδρά).

Μονά ζυγά δικά μας δηλαδή.

Σε μία ελεύθερη κοινωνία αγαπητοί ελληνάρες, το κράτος είναι ουδέτερο στις προτιμήσεις και τα βίτσια (θρησκευτικά ή μη) των πολιτών του. Θέτει ένα πλαίσιο κανόνων που ακολουθούνται από όλους, παρέχει δυνατότητα και ελευθερία σε όλες τις ομάδες, μικρές και μεγάλες – και αυτό έχει σημασία, και ελέγχει την τήρηση των κανόνων. Εκεί τελειώνει ο ρόλος του στο θέμα. Για να το κάνω πιο λιανά, σε μία ελεύθερη κοινωνία, είτε επιτρέπονται οι θρησκευτικές εκφράσεις δημοσίως ή όχι. Είτε επιτρέπεται να κρίνεις τα πιστεύω του άλλου ή όχι. Επίσης το κράτος δεν παίρνει θέση ούτε έχει “αγαπημένη” ή “επίσημη” θρησκεία, γιατί τότε τα παραπάνω παύουν να ισχύουν εκ των πραγμάτων και η ελευθερία πάει περίπατο. Όπως εσύ μπορείς να λες για τον Αλλάχ και το Βούδα (και καλώς λέγε ότι θέλεις), έτσι και ο άλλος μπορεί να λέει για το Χριστούλη και την Παναγίτσα σου (και τον Παΐσιο ε, μην ξεχνιόμαστε). Δεν μπορείς να μου έχεις μεσαιωνικούς νόμους για τη βλασφημεία που να εφαρμόζεις για να προστατεύεις φανταστικές θεότητες επειδή είναι “δικές μας”, καταπατώντας κάθε αρχή ελευθερίας. Τα έχουμε ξαναπεί, ο Χριστούλης δεν έχει τιμή και υπόληψη, ούτε έχει ανάγκη από δικηγόρους και δικαστήρια γιατί απλώς αποτελεί μυθολογικό πρόσωπο (φυσικά αν ΔΕΝ ήταν, εκεί και αν δεν είχε ανάγκη από εσένα, το τελευταίο ασήμαντο πλάσμα του σύμπαντος να υπερασπιστείς έναν παντοδύναμο θεό από το να μην θιχτεί από ένα άρθρο ή ένα σκίτσο). Το ίδιο και οι απόψεις σου για αυτόν, αλλά και γενικά. Οι απόψεις δεν θίγονται φιλαράκο. Επαναλαμβάνομαι, το ξέρω, αλλά αν εσύ θίγεσαι επειδή εγώ θίγω την άποψή σου (αλλά όχι εσένα), ξυδάκι. Μοναδική εξαίρεση, νομικά φυσικά, αποτελεί η εξύβριση της τιμής προσώπου που έχει πεθάνει, αλλά μονο για τους συγγενείς πρώτου προσώπου. Επειδή όλα αυτά τα ξέρουν και οι παπάδες, και οι υπόλοιποι εξυπνάκηδες ελληνάρες, και επειδή δεν αποτελούν συγγενείς πρώτου προσώπου ούτε του Χριστούλη, ούτε του Παΐσιου, πιάνουμε τη “βλασφημία” και επειδικνύουμε μια και καλή την εξουσία που έχουμε στο Ελαντισταν (και αμα δεν σ’αρέσει να φύγεις, να πας αλλού όπως λέγαμε και προηγουμένως).

Οπότε για να μην το τραβάμε και πολύ, αποφασίστε: επιτρέπονται οι δημόσιες εκφράσεις θρησκευτικής πίστης ή όχι; ερώτηση παγίδα ε! ο κανόνας θα ισχύει για όλους, οπότε τέρμα μετά τα κεριά και οι τάφοι να κόβουν βόλτα στους δρόμους το Πάσχα. Γιατί όσο γελοίο βρίσκεις εσύ αυτό:

Τόσο γελοία βρίσκω και εγώ αυτά:

Και το αστείο είναι ότι έχουμε και οι δύο δίκιο.