“Γράφουν στὴν πλάκα τῶν τουφεκισμένων ἀπὸ τοὺς Γερμανούς: “Καλὰ σᾶς κάναν!” (Κ.Βάρναλης): Σαν σήμερα, 21/2/1945, αρχίζει η δίκη-παρωδία των δοσίλογων, μια απο τις πιο σημαντικές δίκες της Ελληνικής ιστορίας, που αποτύπωσε τον ρόλο ολόκληρης της αστικής τάξης και των μηχανισμών της, που κυβερνούν την χώρα μέχρι σήμερα. Για αυτό γίνεται προσπάθεια να σβηστεί απο την ιστορική μνήμη. Είναι χαρακτηριστικό ότι το δικαστήριο απαγόρευσε απο την αρχή την δημοσίευση των επίσημων πρακτικών, με το “επιχείρημα” της προστασίας..κρατικών μυστικών. Με το ίδιο επιχείρημα διατάχθηκε η καταστροφή των πρακτικών, έξι μήνες μετά την δίκη. Διασωθέντα αντίγραφα δεν υπάρχουν και οι μόνες πηγές είναι οι εφημερίδες της εποχής. Η δίκη-παρωδία των δοσίλογων έγινε όταν άρχιζε η Λευκή Τρομοκρατία μετά την Βάρκιζα, ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει και υπήρχε πολύ έντονο το αίτημα της τιμωρίας των δοσίλογων και η αγανάκτηση για την ατιμωρησία τους. Σε αυτές τις συνθήκες, η Ελληνική αστική τάξη και οι μηχανισμοί της έστησαν μια δίκη-παρωδία για να κλείσουν μια για πάντα-και γρήγορα-το ζήτημα των δοσίλογων, των οποίων η ένταξη στον κρατικό μηχανισμό είχε ξεκινήσει αμέσως μετά την απελευθέρωση και ιδιαίτερα στον Δεκέμβρη του 1944. Η δίκη ξεκίνησε 21 Φεβρουαρίου 1945 και ολοκληρώθηκε 31 Μαΐου 1945. Στο εδώλιο βρίσκονταν ορισμένοι από τους υπεύθυνους-είτε άμεσα, είτε έμμεσα -για τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην νεότερη Ελληνική ιστορία που έγιναν, μαζί με τους ναζί, σε όλη την χώρα την περίοδο της κατοχής. Μαζικές εκτελέσεις, δολοφονίες, ολοκαυτώματα, αρπαγή περιουσιών, ληστεία τροφίμων, οικονομικά σκάνδαλα, βασανισμούς, συνεργασία με την Βέρμαχτ και την Γκεστάπο κ.α. Από τους τριάντα τρεις κατηγορούμενους, παρουσιάστηκαν τελικά οι είκοσι πέντε. Από τους οκτώ που δεν παρουσιάστηκαν, ο Γ.Μπάκος και ο Γ.Πειρουνάκης είχαν εκτελεστεί απο τον ΕΛΑΣ , ενώ έξι θα δικάζονταν ερήμην (Λογοθετόπουλος, Τσιρονίκος, Ταβουλάρης, Γκοτζαμάνης είχαν διαφύγει στο Τρίτο Ράιχ, ενώ ο Δ.Διαλέτης και ο Ι.Πασσαδάκης, κρατήθηκαν μακριά απο την Αθήνα). Όλο το διάστημα πριν την δίκη, με την ανοχή των κρατικών μηχανισμών, οι δοσίλογοι προκαλούσαν και απειλούσαν. Με το ΕΑΜ να διώκεται, η αίθουσα γέμισε από “εθνικόφρονες” που, με την ανοχή/κάλυψη της αστυνομίας έκαναν παρεμβάσεις και φασαρία, διέκοπταν την έδρα κ.α. Μαζί με τους δοσίλογους αυτούς υπήρχαν και εκατοντάδες συνεργάτες τους που εμφανίστηκαν ως μάρτυρες υπεράσπισης, ενώ οι μάρτυρες κατηγορίας ήταν μόνο 25 (δείγμα και της βιασύνης για να κλείσει η δίκη). Όμως δεν ήταν μόνο θέμα αριθμού. Απο τους μάρτυρες κατηγορίας πολλοί μετατράπηκαν σε υπερασπιστές των δοσίλογων. Αυτό δεν ήταν τυχαίο: Μέσα στους μάρτυρες”κατηγορίας” που είχε καλέσει το δικαστήριο ήταν οκτώ υψηλόβαθμοι υπάλληλοι των βασικών υπουργείων, επτά πολιτικοί, υπουργοί και πρωθυπουργοί του μεσοπολέμου, τέσσερις ανώτεροι αξιωματικοί του στρατού,τρεις δημοσιογράφοι αντικομουνιστικών αντιστασιακών εντύπων,δύο καθηγητές πανεπιστημίου και δύο διευθυντές ελληνικών τραπεζών. Δηλαδή με εξαίρεση τους αντικομουνιστές δημοσιογράφους, το δικαστήριο απέκλεισε από την αρχή όλους όσους είχαν αγωνιστεί-στην πράξη-ενάντια στους κατακτητές και τους δοσίλογους συνεργάτες τους και κάλεσε αποκλειστικά μάρτυρες που ανήκαν στις πολιτικές/δημοσιογραφικές ελίτ η ήταν υψηλόβαθμοι κρατικοί λειτουργοί. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο μοναδικός μάρτυρας κατηγορίας που ανήκε στο ΕΑΜ ήταν ο Μιχάλης Κύρκος (είχε κληθεί με την ιδιότητα του διευθυντή της εφημερίδας “Μάχη”), ο οποίος συμβόλιζε και την “συνέχεια του κράτους”, αφού ήταν βουλευτής, διαδοχικά, και των δύο βασικών αστικών κομμάτων (Φιλελεύθερων/Λαϊκών) κατά τον μεσοπόλεμο. Στην δίκη-παρωδία οι αρχιδοσίλογοι είχαν 100(!) δικηγόρους και μεγάλα “ονόματα” (Βαρβιτσιώτης, Μπαμπάκος,Τσουκαλάς κλπ). Το Κολωνάκι, φωλιά δοσιλογισμού στην κατοχή, έβλεπε στο πρόσωπο των κατηγορουμένων να δικάζεται η αφρόκρεμα της “καλής κοινωνίας”. Μόλις ξεκίνησε η δίκη και μπήκαν οι αρχιπροδότες και αρχιδολοφόνοι στην αίθουσα, περικυκλώθηκαν απο τους “άριστους” δικηγόρους που άρχισαν τις υποκλίσεις και τα “κύριε πρόεδρε” και “κύριε υπουργέ”. Και οι αστυνομικοί που υποτίθεται ότι φρουρούσαν τον αρχιδοσίλογο Ράλλη συμπεριφέρονταν σαν επίσημη συνοδεία του και τον αποκαλούσαν τον “κύριο πρόεδρο”. Δεν πρόλαβε να ξεκινήσει η διαδικασία και οι δικηγόροι των δοσίλογων αρχίζουν μια προκλητική επίθεση με επιχειρήματα πχ ότι οι δοσίλογοι είναι πολιτικοί άνδρες… πρώτου μεγέθους και δεν μπορούν να δικαστούν απο αυτό το δικαστήριο (Κουλουμβάκης) η ότι οι “οι πολιτικοί τιμήσαντες(!)” την Ελλάδα, σύρονται να δικαστούν μπροστά σε δικαστήριο αυθαίρετο (Μειμαράκης). Οι υφιστάμενοι του Χίτλερ και οι συνεργάτες της Γκεστάπο έκαναν μαθήματα “νομιμότητας”. Το δικαστήριο απέρριψε την ένσταση, όμως υποσχέθηκε στους δοσίλογους ότι επειδή η Συντακτική Πράξη με την οποία γίνεται η δίκη είναι κάτω απο την αίρεση της Εθνοσυνέλευσης που θα συγκληθεί, δεν θα τους επιβάλλει την ποινή του θανάτου, η αν την επιβάλλει θα τους εξασφαλίσει την μη εκτέλεση της! Δηλαδή πριν αρχίσει αρχίσει η δίκη οι δικαστές έδωσαν εγγυήσεις στους δοσίλογους. Ξεσηκώθηκε σάλος σε όλο τον δημοκρατικό τύπο. Μάταια. Οι εγκληματίες δοσίλογοι πανηγύριζαν. Ο Ι.Ράλλης έλεγε “Εξησφαλίσθη ότι θα ζήσω αιωνίως. Έχω κάμει σύμβασιν με τον διάβολον”. Μόλις ξεκίνησε η ακροαματική διαδικασία, φάνηκε ακόμα περισσότερο το σαθρό πλαίσιο της δίκης. Οι μάρτυρες κατηγορίας τόνισαν την σημασία των καταστροφών και έκαναν απολογισμούς αλλά, μαζί με την έδρα, αποσύνδεσαν τις μαρτυρίες τους από κάθε κίνητρο η διαδικασία που οδήγησαν στα εγκλήματα και-κυρίως-έσβησαν κάθε πολιτική η άλλη ταυτότητα των θυμάτων. Οι 50.000 δολοφονημένοι Έλληνες Εβραίοι της Θεσσαλονίκης εξαφανίστηκαν απο την δίκη.Ο μοναδικός εκπρόσωπος των αναπήρων πολέμου του 40, που είχαν σφαγιαστεί από τον Ράλλη και τα Τάγματα Ασφαλείας, με την βοήθεια της Γκεστάπο, επειδή ήταν στο ΕΑΜ και την αντίσταση, ήταν και αυτός επιλογή της”συνέχειας του κράτους”. Έτσι οι εκτελεσμένοι ανάπηροι παρουσιάστηκαν ως “εθνομάρτυρες”,σε μια προσπάθεια του αστικού κράτους-που τώρα ξέπλενε τους δολοφόνους-να οικειοποιηθεί τα μαρτύρια των ανάπηρων ηρώων του 40. Το αποτέλεσμα ήταν να χαθεί κάθε σύνδεση των εγκλημάτων με το σύστημα εξουσίας και, τελικά, να γίνουν οι καταστροφές ένας κατάλογος με τον οποίο η Ελληνική αστική τάξη θα πήγαινε στα διεθνή φόρα της μεταπολεμικής “δημοκρατίας”. Επιπλέον, πολλοί μάρτυρες κατηγορίας, στελέχη του κρατικού μηχανισμού, είχαν διατελέσει υφισταμένοι των δοσίλογων(στην ουσία συνεργάτες τους) και έτσι άρχισαν να προβάλλουν..ελαφρυντικά για τους κατηγορούμενους. Άρχισαν τα θετικά σχόλια για την..ηθική ακεραιότητα των συνεργατών των ναζί, διαβεβαιώσεις ότι έκαναν ότι μπορούσαν για να βοηθήσουν(!) τον λαό, δηλώσεις ότι και οι ίδιοι στην θέση τους θα έκαναν τα ίδια αφού οι Γερμανοί δεν άφηναν άλλα περιθώρια κ.α. Μέσα στην αίθουσα,πολλοί μάρτυρες “κατηγορίας” εκτελούσαν τα αμέτρητα θύματα του φασισμού ξανά και ξανά.Αυτό έγινε ξεκάθαρο όταν η διαδικασία έφτασε στα Τάγματα Ασφαλείας. Εκεί, οι ηγέτες του αστικού “δημοκρατικού κόσμου”, δήθεν μάρτυρες “κατηγορίας”, αρνήθηκαν να υποστηρίξουν ότι η τελευταία κατοχική κυβέρνηση είχε θέσει τα Τάγματα Ασφαλείας στην υπηρεσία των κατακτητών! Όταν ο πρόεδρος του δικαστηρίου είπε στον ιστορικό ηγέτη των Φιλελεύθερων Θεμιστοκλή Σοφούλη ότι “τα τάγματα ετέθησαν όμως υπό την υπηρεσία των Γερμανών” ο Σοφούλης απάντησε “δεν το γνωρίζω”(!) και ότι ο Ράλλης “δεν είχε…δόλια πρόθεσιν”. Τα ίδια είπαν όλοι οι δήθεν “δημοκράτες” ηγέτες. Την πιο βρώμικη δουλειά την έκανε-ξανά-ο “γέρος της τρομοκρατίας” Γ.Παπανδρέου ο οποίος κατέθεσε στο δικαστήριο ότι τα Τάγματα Ασφαλείας συγκροτήθηκαν το τρίτο έτος της κατοχής “οπότε ψυχολογικώς κατέστησεν ευχερές η προηγηθείσα τρομοκρατία του κομμουνιστικού κόμματος”. Ο Θεμιστοκλής Τσάτσος, υπουργός του Παπανδρέου είπε ότι “δεν φρονώ ότι τα τάγματα ασφαλείας έγιναν δια να ωφελήσουν τους Γερμανούς”. Ένας άλλος μάρτυρας “κατηγορίας”, ο αντισυνταγματάρχης Καλφαρέντζος αντί να λέει για τους δοσίλογους έλεγε “δεν πιστεύω ότι το ΕΑΜ είναι οργάνωση εθνική..ανατίναξε ένα γεφύρι και μετά πήγαιναν οι Γερμανοί και σκοτώναν κόσμο”. Ο Π.Κανελλόπουλος έλεγε ότι ο Ράλλης “δεν είναι κουίσλιγκ” γιατί δεν γνωρίζει να υπήρξε..προσυννενόηση με τους ναζί για να αναλάβει την κυβέρνηση. Μετά από την ανοιχτή υπεράσπιση των δοσίλογων από όλα τα “δημοκρατικά” αστικά κόμματα (δεξιούς, κεντρώους, φιλελεύθερους κ.α) δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τι έγινε με τους μάρτυρες υπεράσπισης. Βλέποντας πως πήγαινε η δίκη-παρωδία, οι δοσίλογοι αποφάσισαν να διεκδικήσουν και αυτοί θέση στο..αγωνιζόμενο έθνος. Τα μεγαλύτερα χτυπήματα τα δέχτηκαν οι αστικές αντιστασιακές οργανώσεις, που το αστικό κράτος προσπαθούσε να τις αναβαθμίσει απέναντι στο ΕΑΜ. Οι μάρτυρες υπεράσπισης άρχισαν να καταθέτουν στοιχεία για τον ΕΔΕΣ, την ΠΕΑΝ, την “Χ” και την σχέση και την συνεργία τους με τις δοσιλογικές κυβερνήσεις. Από αυτό το σκηνικό δεν εξαιρέθηκε ούτε ο δήθεν “εθνικός” στρατός. Ο στρατηγός Θρασύβουλος Τσακαλώτος, επικεφαλής της “Γ Ορεινής Ταξιαρχίας” που ήταν η ελληνική δύναμη στο πλευρό των συμμάχων, υπερασπίστηκε ανοιχτά τον προδότη δοσίλογο Τσολάκογλου ως..εθνικό ήρωα. Όταν ο υπαρχηγός του ΕΔΕΣ Κομνηνός Πυρομάγλου κατήγγειλε ως δοσίλογους τους μάρτυρες που είχαν καταθέσει για τον ΕΔΕΣ και ζήτησε να καταθέσει στην δίκη, διέρρευσε μια επιστολή του-τότε Πρωθυπουργού-Πλαστήρα, γραμμένη το 1941, με την οποία έλεγε ότι προσπαθούσε να διαπραγματευτεί με τους ναζί τις παραμονές της γερμανικής εισβολής μέσω του”προσωπικού του φίλου” Κ.Πυρομάγλου. Η κυβέρνηση Πλαστήρα παραιτήθηκε δύο μέρες μετά. Όταν έφτασε η ώρα των απολογιών, οι εγκληματίες δοσίλογοι άρχισαν να προβάλλουν τον..πατριωτισμό τους, τα τεχνάσματα και τις..αντιστάσεις που οργάνωσαν απέναντι στους κατακτητές. Ο Ράλλης, σε μια αίθουσα γεμάτη με ταγματασφαλίτες και υποστηρικτές του, επανέλαβε το “εθνικό” κάλεσμα για τον “αντικομμουνιστικό” αγώνα και είπε στους δικαστές ότι χρωστούσαν την ζωή τους στην κυβέρνηση και τον ίδιο προσωπικά. Η σκηνοθετημένη κωμωδία έκλεισε με την ανακοίνωση της απόφασης. Από τους παρόντες, σε θάνατο καταδικάστηκε μόνο ο Τσολάκογλου. Η ποινή δεν εκτελέστηκε, όπως είχε υποσχεθεί το δικαστήριο πριν αρχίσει η δίκη. Οι άλλοι δύο δοσίλογοι Πρωθυπουργοί καταδικάστηκαν σε ισόβια, όμως ούτε και εκεί εκτελέστηκαν οι ποινές. Ο Ράλλης πέθανε εκτός φυλακής το 1946, ενώ ακόμα και αυτοί που καταδικάστηκαν ερήμην και την ώρα της δίκης είχαν διαφύγει στο Τρίτο Ράιχ καταδικάστηκαν σε ισόβια αλλά αργότερα πήραν χάρη η αμνηστεύτηκαν (ο ναζιστής Λογοθετόπουλος, ο Τσιρονίκος, ο Γκοτζαμάνης). Ο Ταβουλάρης πέθανε στην Αυστρία το 1945. Σε ισόβια καταδικάστηκαν ο Πασαδάκης και ο Καραμάνος και οι άλλοι σε μικρότερες ποινές. Ορισμένοι όπως πχ ο Λούβαρης όχι απλά αμνηστεύθηκαν αλλά απέκτησαν ξανά αξιώματα(ο Λούβαρης αμνηστεύθηκε το 1951 και πήρε ακαδημαϊκή έδρα το 1959).Η γυναίκα του Ράλλη μετά τον θάνατο του έπαιρνε “σύνταξη Πρωθυπουργού”. Δεξιοί, φιλελεύθεροι, κεντρώοι, δικαστές, διανοούμενοι, κρατικοί λειτουργοί, στρατιωτικοί κ.α οργάνωσαν την δίκη-παρωδία που όχι μόνο ξέπλυνε τα εγκλήματα του παρελθόντος αλλά έδωσε και το σήμα για τα εγκλήματα του μέλλοντος. Παρόμοιες αποφάσεις ακολούθησαν και σε επόμενα δικαστήρια για δοσίλογους. Η απόφαση έσβησε και τις τελευταίες αναστολές για τους ταγματασφαλίτες, τους φασίστες και τους εγκληματίες της κατοχής που όρμηξαν πάνω στον λαό και όσους είχαν αντισταθεί στους ναζί. Οι δολοφονημένοι από τους ναζί και τους συνεργάτες τους, τα κατεστραμμένα χωριά,δεν βρήκαν ποτέ δικαιοσύνη.Το Ελληνικό κράτος σταμάτησε και τις διώξεις των ίδιων των ναζί το 1959,με νόμο του Καραμανλή. Στην Ελλάδα και αλλού ο δοσιλογισμός και ο ηττημένος φασισμός διασώθηκαν από το αστικό σύστημα για να χρησιμοποιηθούν ενάντια στους λαούς.

Πηγές:

Λευτέρης Αποστόλου, “Η παρωδία της δίκης των δοσίλογων και η αυτοκαταδίκη της δεξιάς.”, εκδ “ο Ρήγας”, 1945

Νίκος Καρκάνης, “Οι δοσίλογοι της κατοχής/δίκες παρωδία”, εκδ Σύγχρονη Εποχή, 1985

Δημήτρης Κουσουρής, “Οι δίκες των δοσίλογων 1945-1949”, εκδ Πόλις, 2014

“Φιλοφασίστρια, διεφθαρμένη, κομμένη και ραμμένη περισσότερο για το ρόλο του υπουργού της Αστυνομίας”: Σαν σήμερα, 6/2/1981, πεθαίνει η βασίλισσα Φρειδερίκη “Φρίκη” Γλύξμπουργκ, πρώην ταγματάρχης της νεολαίας του Χίτλερ. Πρωταγωνίστησε στις πιο μαύρες σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Γεννήθηκε το 1917. Ήρθε στην παλατιανή ζούγκλα, το 1938, από τη χιτλερική Γερμανία. Εγγονή του Κάιζερ Γουλιέλμου εξελίχτηκε σε στέλεχος της χιτλερικής νεολαίας. Μετά τον γάμο της με τον Παύλο, φρόντισε αμέσως να εμφανιστεί με τη στολή της φασιστικής ΕΟΝ. Χωρίς να κρύβει τις συμπάθειές της για την άκρα δεξιά, ή ακόμη και τους ναζί, διεξάγει μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας μια άγρια πάλη ενάντια στο λαϊκό κίνημα που προήλθε από το κίνημα αντίστασης ενάντια στη χιτλερική κατοχή.Στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, 1946-49, διατρέχει όλη την Ελλάδα, ενθαρρύνοντας “την πάλη ενάντια στον κομμουνισμό”. Εκατοντάδες χιλιάδες “αιτήσεις χάριτος” από μανάδες 16χρονων και 20χρονων παλικαριών, προς το Παλάτι, προς την ίδια τη Φρειδερίκη, πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων. Ήταν υπεύθυνη για τις εκτελέσεις αγωνιστών και κομμουνιστών την περίοδο του Εμφυλίου και μετά. Όλες οι εκτελέσεις φέρουν την υπογραφή της. Στο όνομα της δήθεν “σωτηρίας” των “ανταρτόπληκτων” περιοχών, απόσπασε τα παιδιά από τους γονείς και τα έκλεισε για υποχρεωτική “αναμόρφωση” σε στρατόπεδα. Για τα νήπια και τα μωρά, οι μηχανισμοί της Φρίκης είχαν επιφυλάξει άλλη μοίρα. Τα πρόσφεραν (πούλησαν) στο διεθνές εμπόριο “υιοθεσίας”.  Χώρος υποδοχής των “συμμοριτόπληκτων” παιδιών ήταν οι ΗΠΑ και άλλες χώρες του δυτικού “πολιτισμού”. Εκεί, μέσω του υπερωκεανίου “Φρειδερίκη” και με την εποπτεία του Ελληνοαμερικανού Σ. (Σπανός θαμώνας του παλατιού και πρόεδρος της ΑΧΕΠΑ τη δεκαετία του ’50), περίπου 15.000 “παιδιά – εμπορεύματα”, παραδόθηκαν για υιοθεσία, έναντι 4.000 δολαρίων το κεφάλι! Όσο για τους γονείς τους, όταν μετεμφυλιακά αναζητούσαν τα παιδιά που είχε αρπάξει το παιδομάζωμα της Φρειδερίκης, εισέπρατταν την απάντηση ότι πέθαναν.Η εφαρμογή υποχρεωτικών “εράνων”, απέφερε τεράστια ποσά στα “βασιλικά” ταμεία. Ποσά, που κανείς δεν τολμούσε να ρωτήσει πού πάνε και για ποιον. Έρανος Βασιλίσσης, Βασιλικής Πρόνοιας, Φανέλας Στρατιώτου, Βορείου Ελλάδος. Η Βασιλική Πρόνοια επιβάρυνε με χαράτσι τα εισιτήρια των θεάτρων και κινηματογράφων. Περιβόητη η εισφορά Φρειδερίκης στις αγορές αυτοκινήτων. Οι εργοδότες επίσης για πολλά χρόνια μετά τον εμφύλιο, έβαζαν χρηματικές ποινές στους εργαζόμενους, ανακοινώνοντας ότι τα ποσά θα προσφερθούν στον “Έρανο της Βασιλίσσης”. Ένας πακτωλός κλεμμένος από το λαό. Η πιο κυνική ήταν η επίσκεψή της στο Μακρονήσι το 1949. Συνοδευόμενη από τον Παύλο και τον βαν Φλιτ απόλαυσε τη υποδοχή που της επιφύλαξαν οι σακάτηδες “ανανήψαντες” και οι βασανιστές. Την πήραν στους ώμους και την περιέφεραν κραυγάζοντας “είσαι η μάνα μας”. Όταν η “μάνα” έφυγε, οι βασανιστές έπεσαν πάλι με μανία στις χιλιάδες που δεν πήραν μέρος στην υποδοχή, γιατί δεν είχαν “ανανήψει”. Στην μετεμφυλιακή περίοδο η Φρειδερίκη είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην αντικομμουνιστική τρομοκρατία του (παρα) κράτους της “εθνικοφροσύνης”, σε συνεργασία με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Το 1950, χρησιμοποιώντας “ειδικό Αμερικανό διαγγελέα” που προμήθευσε η CIA, επανειλημμένα έστειλε εμπιστευτικά μηνύματα στην Ουάσιγκτον, για να πείσει την αμερικανική κυβέρνηση να “είναι σκληρή” και ν’ αρχίσει “αμέσως” τις επιθέσεις εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης απο την Ελλάδα. “Δεν θα ήταν καλή ιδέα ν’ αρχίσετε αμέσως επίθεση σε άλλο μέτωπο; Η Ελλάδα θα μπορούσε να ήταν αυτό το μέτωπο” “η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι μόνο για δράση οπισθοφυλακής. Πρέπει να αναπτυχθεί σε χώρο εξορμήσεως.” “Δεν θα  με απαλλάξει κανείς από αυτόν;”είχε πει για τον Λαμπράκη, λίγο πριν την δολοφονία του (Απρίλιος 1963). Η πολιτική της ευνόησε την κατάληψη της εξουσίας απο την χούντα το 1967.Το Δεκέμβρη του 1967 εγκαταστάθηκε στην Ιταλία. Η “Φιλοφασίστρια, διεφθαρμένη, κομμένη και ραμμένη περισσότερο για το ρόλο του υπουργού της Αστυνομίας” (όπως έγραφε Ιταλική εφημερίδα με αφορμή τον θάνατο της) Φρειδερίκη πέθανε το 1981. Το σύστημα και η τάξη που εκπροσωπούσε, σε Ελλάδα και εξωτερικό, συνεχίζουν την δράση τους, με άλλες μορφές, μέχρι σήμερα.