Σοκ και δέος στο μέσο χριστιανο νοικοκυρέο με τους μουσουλμάνους που αυτομαστιγώθηκαν στον Πειραιά. Δεκάδες φωτογραφίες με αίματα στους δρόμους και η τρίχα κάγκελο για το πως τολμάνε αυτοί οι αλλόθρησκοι να αυτοτιμωρούνται μέσα στη μέση του δρόμου για να υπηρετήσουν την θεότητά τους, ή να ικανοποιήσουν το θρησκευτικό τους συναίσθημα ή κάποια άλλη αηδία μουσουλμανική. Αγαπητοί χριστιανοταλιμπάν, καλωσήλθατε στον κόσμο μας!
Γιατί όπως καταλαβαίνετε, για ένα μουσουλμάνο, είστε άθεοι, αφού δεν πιστεύετε στον Αλλάχ (ασχέτως αν πρόκειται για αδερφή Αβρααμική θρησκεία του χριστιανισμού). Και για εσάς, αυτός είναι άθεος αφού δεν πιστεύει στον χριστούλη και την παναγίτσα σας. Και φυσικά, οι παράλογες αηδίες που κάνει αυτός της άλλης θρησκείας είναι καταδικαστέες και σας κάνουν να φρικάρετε. Ενώ αν τις αντίστοιχες ηλιθιότητες της κάνει κάποιος της δικιάς μας θρησκείας, ε τότε πρόκειται μάλλον για κάποιον με πολύ βαθύ θρησκευτικό συνάισθημα και κατάνυξη (η αγαπημένη λέξη του Πάσχα). Αν δηλαδή σας πω ότι υπάρχουν θρησκόληπτοι που όχι μόνο αυτοτιμωρούνται και γεμίζουν αίματα μέσα στη μέση του δρόμου όπου βλέπουν και μικρά παιδιά, αλλά βάζουν και τα παιδιά τους να κάνουν το ίδιο για να ικανοποιήσουν τη θεότητά τους, μπορεί και να φρικάρετε. Αν όμως στο καπάκι σας δείξω αυτό:
στην αρχή θα βραχυκυκλώσετε πιθανότατα λίγο, γιατί ταιριάζει απόλυτα με την περιγραφή που πριν λίγο σας έκανε να φρικάρετε, αλλά στο καπάκι η βαθειά πλύση εγκεφάλου που φάγατε από παιδιά θα πάρει μπρος, και θα αρχίσετε τις απίθανες δικαιολογίες για να δικαιολογήσετε τα αδικαιολόγητα (ότι εκεί γίνονται πραγματικά θαύματα, ότι εδώ είναι Ελλάδα ρε και αν δεν θες να φυγεις, να πας αλλού και άλλα τέτοια φαιδρά).
Μονά ζυγά δικά μας δηλαδή.
Σε μία ελεύθερη κοινωνία αγαπητοί ελληνάρες, το κράτος είναι ουδέτερο στις προτιμήσεις και τα βίτσια (θρησκευτικά ή μη) των πολιτών του. Θέτει ένα πλαίσιο κανόνων που ακολουθούνται από όλους, παρέχει δυνατότητα και ελευθερία σε όλες τις ομάδες, μικρές και μεγάλες – και αυτό έχει σημασία, και ελέγχει την τήρηση των κανόνων. Εκεί τελειώνει ο ρόλος του στο θέμα. Για να το κάνω πιο λιανά, σε μία ελεύθερη κοινωνία, είτε επιτρέπονται οι θρησκευτικές εκφράσεις δημοσίως ή όχι. Είτε επιτρέπεται να κρίνεις τα πιστεύω του άλλου ή όχι. Επίσης το κράτος δεν παίρνει θέση ούτε έχει “αγαπημένη” ή “επίσημη” θρησκεία, γιατί τότε τα παραπάνω παύουν να ισχύουν εκ των πραγμάτων και η ελευθερία πάει περίπατο. Όπως εσύ μπορείς να λες για τον Αλλάχ και το Βούδα (και καλώς λέγε ότι θέλεις), έτσι και ο άλλος μπορεί να λέει για το Χριστούλη και την Παναγίτσα σου (και τον Παΐσιο ε, μην ξεχνιόμαστε). Δεν μπορείς να μου έχεις μεσαιωνικούς νόμους για τη βλασφημεία που να εφαρμόζεις για να προστατεύεις φανταστικές θεότητες επειδή είναι “δικές μας”, καταπατώντας κάθε αρχή ελευθερίας. Τα έχουμε ξαναπεί, ο Χριστούλης δεν έχει τιμή και υπόληψη, ούτε έχει ανάγκη από δικηγόρους και δικαστήρια γιατί απλώς αποτελεί μυθολογικό πρόσωπο (φυσικά αν ΔΕΝ ήταν, εκεί και αν δεν είχε ανάγκη από εσένα, το τελευταίο ασήμαντο πλάσμα του σύμπαντος να υπερασπιστείς έναν παντοδύναμο θεό από το να μην θιχτεί από ένα άρθρο ή ένα σκίτσο). Το ίδιο και οι απόψεις σου για αυτόν, αλλά και γενικά. Οι απόψεις δεν θίγονται φιλαράκο. Επαναλαμβάνομαι, το ξέρω, αλλά αν εσύ θίγεσαι επειδή εγώ θίγω την άποψή σου (αλλά όχι εσένα), ξυδάκι. Μοναδική εξαίρεση, νομικά φυσικά, αποτελεί η εξύβριση της τιμής προσώπου που έχει πεθάνει, αλλά μονο για τους συγγενείς πρώτου προσώπου. Επειδή όλα αυτά τα ξέρουν και οι παπάδες, και οι υπόλοιποι εξυπνάκηδες ελληνάρες, και επειδή δεν αποτελούν συγγενείς πρώτου προσώπου ούτε του Χριστούλη, ούτε του Παΐσιου, πιάνουμε τη “βλασφημία” και επειδικνύουμε μια και καλή την εξουσία που έχουμε στο Ελαντισταν (και αμα δεν σ’αρέσει να φύγεις, να πας αλλού όπως λέγαμε και προηγουμένως).
Οπότε για να μην το τραβάμε και πολύ, αποφασίστε: επιτρέπονται οι δημόσιες εκφράσεις θρησκευτικής πίστης ή όχι; ερώτηση παγίδα ε! ο κανόνας θα ισχύει για όλους, οπότε τέρμα μετά τα κεριά και οι τάφοι να κόβουν βόλτα στους δρόμους το Πάσχα. Γιατί όσο γελοίο βρίσκεις εσύ αυτό:
Τόσο γελοία βρίσκω και εγώ αυτά:
Και το αστείο είναι ότι έχουμε και οι δύο δίκιο.
