Τα λέγαμε εδώ και καιρό, και να που το μεγάλο μπαμ αρχίζει να γίνεται.

Είναι πια κοινό μυστικό ότι η Ελλάδα αποτέλεσε εδώ και 2 χρόνια περίπου ένα δοκιμαστικό σωλήνα, μία μικρογραφία της διαδικασίας καταστροφής μίας οικονομίας. Η Ελλάδα αποτέλεσε το τέλειο πειραματόζωο – ένας οικονομικά και κοινωνικά αδύναμος κρίκος με ένα, κατά κοινή ομολογία, αντιδραστικό λαό. Αν το κόλπο έπιανε εκεί, τότε θα έπιανε πολύ εύκολα και αλλού και σε μεγαλύτερη κλίμακα. Το κόλπο είναι απλό και τα όπλα συγκεκριμένα. Το βασικό αυτών; Η δυσφήμηση σε πολλαπλά επίπεδα. Τόσο σε επίπεδο οικονομίας (με την συνεργασία των ιδιωτικών “οίκων αξιολόγησης”) ώστε οι “αγορές” να τρομάξουν και να αρχίσει το φαγοπότι, όσο και σε επίπεδο επικοινωνίας, από τα παγκόσμια ΜΜΕ που τεμπέληδες ανέβαζαν τους Έλληνες, ανίκανους τους κατέβαζαν. Φυσικά στο κόλπο, είτε με δόλο είτε χωρίς, μπήκαν και εγχώριοι, δημοσιοκάφροι (ονόματα δεν λέμε), πολιτικάντηδες της κακιάς ώρας (μαζί τα φάγαμε) και το γραφικό νεοφιλελεύθερο βόδι που έχαψε την μπανάνα αμάσητη και άρχισε να παπαγαλίζει.

Ο ελληνικός λαός, άλλο που δεν ήθελε φυσικά να διχαστεί για ακόμα μία φορά, οι βολεμένοι να βρίζουν τους αβόλευτους, οι τελειωμένοι τους αριστερούς, οι αγανακτισμένοι να μουτζώνουν δεξιά και αριστερά, μέσα στην αναμπουμπούλα οι ακροδεξιοί να πιάνουν θεσούλες έτοιμοι φυσικά να επιτελέσουν το ιερό έργο της “σωτηρίας της χώρας” από τους ανθέλληνες και το γαϊτανάκι συνεχίζεται. Ταυτόχρονα φυσικά με τον αποπροσανατολισμό του ελληνικού αλλά και των άλλων λαών για το θέμα της Ελλάδας, μπήκαν σε εφαρμογή όλες οι δοκιμές που έπρεπε να γίνουν, με ταυτόχρονη καθημερινή σφηγμομέτρηση της κοινής γνώμης. Ο κόσμος, μετά το πρώτο χαστούκι στην Ελλάδα άρχισε να φωνάζει κάτι άναρθρες κραυγές χωρίς συγκεκριμένο στόχο, μία του φταίγαν οι 300, μία του έφταιγε η Μέρκελ, μία του έφταιγε ο ΓΑΠ, μία ο Ερμής που ήταν ανάδρομος και μία ο Ερμής του Πραξιτέλους. Με την σοφή σκέψη και την δεινή πολιτική ανάλυση του μέσου Έλληνα να οργιάζει, ξεχάσαμε να αντιδράσουμε και το νερό μπήκε στο αυλάκι.

Μίλησαν για την τεμπελιά του Έλληνα. Κάθε έρευνα έδειχνε το αντίθετο (παράδειγμα) αλλά ποιος ψάχνει τις έρευνες όταν έχουμε CNN και Πρετεντέρη;

Μίλησαν για την έλλειψη ανταγωνιστικότητας στην Ελλάδα. Τα στοιχεία κραυγάζουν ότι λένε ψέμματα ξετσίπωτα.

• Το 1990 το ΑΕΠ της χώρας ήταν 38 δισ. ευρώ. Το 2007 ανήλθε στα 208 δισ. Δηλαδή, αυξήθηκε κατά 5,5 φορές.
• Το 1990 – σύμφωνα με τα στοιχεία του «ICAP» – τα κέρδη των επιχειρήσεων (ΑΕ και ΕΠΕ) ήταν 575 εκατομμύρια ευρώ. Το 2007 τα κέρδη των επιχειρήσεων είχαν εκτιναχθεί στα 16 δισ. ευρώ. Δηλαδή, αυξήθηκαν κατά 28 φορές.
• Το 1990 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων σε σχέση με το ΑΕΠ ήταν 1,5%. Το 2007 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων ανήλθε στο 7,7% του ΑΕΠ. Που σημαίνει ότι αυξήθηκε πάνω από 5 φορές, ισόποσα δηλαδή προς την αύξηση του ΑΕΠ.
• Το 1990, το βασικό ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη ήταν 15 ευρώ. Το 2007 το βασικό μεροκάματο μόλις και μετά βίας είχε φτάσει στα 30 ευρώ.

Με άλλα λόγια:

Σε μια περίοδο, που καλύπτει σχεδόν δύο δεκαετίες κατά τη διάρκεια των οποίων ο ελληνικός λαός πολλαπλασίασε με τη δουλειά του την περίφημη «πίτα», το αποτέλεσμα ήταν

από την κατά 5,5 φορές αύξηση του ΑΕΠ της χώρας, τα κέρδη των επιχειρήσεων να αυξηθούν κατά 28 φορές (!) ενώ ο κατώτατος μισθός του εργάτη να «αυξηθεί» κατά μόλις 1 φορά!

Αλλά ποιος νοιάζεται για τα στοιχεία όταν έχεις BBC και Πορτοσάλτε;

Το πείραμα τελείωσε. Το πείραμα ήταν επιτυχημένο. Μέσα σε 2 χρόνια, έφτασαν τη χώρα με τους πιο αντιδραστικούς πολίτες με 20% ανεργία (50% στους νέους), να ζει μέσα στο φόβο έχοντας χάσει ότι δεκαετίες είχε κερδίσει με αγώνες, με ανθρώπους έτοιμους να κάνουν τα πάντα για να επιβιώσουν – τους τέλειους εργαζόμενους a la carte.

Ήταν καιρός να περάσουνε στο επόμενο στάδιο του σχεδίου. Κλιμάκωση. Και ποια είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να γίνει αυτό; Μα φυσικά στο τέλος της εβδομάδας, βράδι Παρασκευής, μετά το κλείσμο του πιο μεγάλου και σημαντικού χρηματιστηρίου του κόσμου – της Wall Street στη Νέα Υόρκη.

Συμβολικά λοιπόν, σήμερα Παρασκευή και 13, το σχέδιο μπαίνει σε εφαρμογή. Πριν λίγο οι οίκοι αξιολόγησης άναψαν τα πρώτα φυτίλια. Υποβάθμιση σε 9 χώρες της Ευρώπης, συμπεριλαμβάνομένης και της Γαλλίας που θεωρούνταν κομμάτι του “σκληρού πυρήνα” της Ε.Ε. Έτσι για να δούμε ποιος έχει τη δύναμη. Οι ίδιοι οίκοι αξιολόγησης που στο παρελθόν έχουν παραδεχτεί ότι έδωσαν ψευδείς αξιολογήσης εν γνώση τους (για να μην ξεχνιόμαστε), υποβάθμισαν την Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Κύπρο, την Αυστρία, τη Μάλτα, τη Σλοβενία και Σλοβακία. Α, επίσης μείωσε τις προοπτικές των υπολοίπων σε αρνητικές. Όλα αυτά μία φυσικά ιδιωτική εταιρία, που όπως έχει πει στο παρελθόν, “απλά λέει τη γνώμη της γιατί έχουν την ελευθερία του λόγου“, ενώ στο ηλίθιο σύστημα των αγορών ουσιαστικά έχει τη δύναμη να κινεί ολόκληρες αγορές προς την μία κατεύθυνση ή την άλλη, για όποιονδήποτε ιδιοτελή σκοπό.

Το επόμενο βήμα; Δεν χρειάζεται καν να μαντέψουμε, μπορούμε να δούμε τι έγινε επάνω στο πειραματόζωο που λέγαμε προηγομένως. Εν αρχή είναι ο φόβος. Μετά θα έρθει η προσφορά “σωτηρίας” και εκεί θα αρχίσει το πανηγύρι. Και εκεί που την Ελλάδα θα την “έσωζαν” οι Ευρωπαίοι με τον περήφημο “μηχανισμό στήριξης” που τόσο κοκορευόταν ο ΓΑΠ ότι τους “ανάγκασε” να δημιουργήσουν, τώρα αυτός πάει περίπατο. Ταυτόχρονα με όλα τα παραπάνω, οι συνομιλίες για το “κούρεμα” του 50% (ένω όλοι – ναι, ακόμα και οι αγορές – γκάριζαν ότι κοστολογούν τη χασούρα τους στο 80% ήδη – και ενώ το ΔΝΤ έλεγε ότι το 50% δεν θα αλλάξει τίποτα στην πορεία της χώρας προς το βούρκο) πάγωσαν ξαφνικά.

Άρα ποιους θα σώσει τώρα τους διασώστες; Ποιος θα εμφανιστεί ως απο μηχανής θεός για να πετάξει το σωσίβιο στους νέους “προβληματικούς” που χρειάζονται άμεσα διάσωση για να μην “πτωχέυσουν”; Μα ποιος άλλος, οι διεθνείς τραπεζίτες. Αυτοί δεν έχουν πατρίδα, είναι εκτός και άνω των ποταπών εθνών, και θα κάνουν το “χρέους” τους για να “βοηθήσουν” τους κακόμοιρους λαούς που τους τράβηξαν στην άβυσσο οι τεμπέληδες Έλληνες που μαζί τα φάγανε. Αφού λοιπόν δημιουργούμε την ανάγκη, χρησιμοποιώντας τους μηχανισμούς των αξιολογήσεων, των χρηματιστηρίων και των “ελεύθερων” αγορών, ερχόμαστε να τις ικανοποιήσουμε. Με το αζημίωτο φυσικά. Ο τζάμπας πέθανε, είπαμε. Σε αντάλλαγμα θα ζητήσουν την οπισθοδρόμηση σε άλλες εποχές. Θα ζητήσουν στρατιές ανέργων που θα δουλέυουν οπουδήποτε τους χρειάζονται με  “κινέζικους” μισθούς. Θα ζητήσουν σκυμμένα κεφάλια που θα φοβούνται, δεν θα μιλούν αλλά θα δουλεύουν όπου τους πούνε. Θα ζητήσουν τους νέους σκλάβους, μακριά από κράτη και έθνη. Θα ζητήσουν μία παγκόσμια αγορά, με φτηνούς και αναλώσιμους εργάτες, με τεράστια κέρδη.

Θα ζητήσουν τη νέα παγκόσμια δουλοκρατία.

Και θα την πάρουν. Αν δεν αντιδράσουμε ακόμα και τώρα.