Ο φίλος Θοδωρής με καλύπτει απόλυτα ώρες ώρες. Μεταφέρω δύο άρθρα back to back.
Είναι αδύνατον πλέον να παρακολουθήσω τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων δίχως η πίεσή μου να χτυπήσει κόκκινο όποτε ακούω, είτε από τους ίδιους τους τηλεδημοσιογραφίσκους είτε από τους -προσεκτικά επιλεγμένους- καλεσμένους τους, να γίνεται αναφορά στην “κοινοβουλευτική δημοκρατία”. Σ’ αυτή την δημοκρατία, την οποία όλοι αυτοί κάνουν πως την σέβονται ως το πιο ιερό των ιερών αλλά που εγώ επιμένω να την αποκαλώ απλώς “δημοκρατία ΤΟΥΣ”.
Η.όρος “κοινοβουλευτική δημοκρατία”, λοιπόν, είναι απολύτως υποκριτικός, αφού δεν μιλάμε ούτε για κοινοβουλευτική (μιας κι οι βουλευτές δεν συν-σκέπτονται αλλά, απλώς, ψηφίζουν με όρους κομματικής νομιμοφροσύνης) ούτε για δημοκρατία. Κάποιοι χρησιμοποιούν τον όρο “κληρονομική κομματοκρατία”, αλλά δεν θέλω τώρα να τον σχολιάσω. Θέλω μόνο να αναρωτηθώ για ποια δημοκρατία μιλάμε. Γι’ αυτήν όπου η δύναμη του λαού περιορίζεται μόνο στο να οδηγείται κάθε τέσσερα χρόνια στις κάλπες ίσα-ίσα για να επικυρώσει τις αποφάσεις που έχουν παρθεί ερήμην του; Και, μάλιστα, αυτός ο λαός οδηγείται στην κάλπη όντας ιδεολογικά χειραγωγημένος και διαρκώς υπό το κράτος εκβιασμών, μεθόδων πολιτικής τρομοκρατίας, εξαπάτησης, εξαγοράς συνειδήσεων, διαπαιδαγωγημένος από τα γεννοφάσκια του να βλέπει την επιφάνεια των πραγμάτων και κυρίως να θεωρεί φυσικό και αιώνιο το καθεστώς της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.
Αυτή η παρωδία ονομάζεται δημοκρατία! Αλλά ποιά δημοκρατία καταργεί κάθε λαϊκό δικαίωμα στην εργασία, στην μόρφωση, στην αξιοπρεπή ζωή, στην υγεία, στην ασφάλεια των γηρατειών, στο καθαρό περιβάλλον; Ποιά δημοκρατία βγάζει όλες τις απεργίες παράνομες; Ποιά δημοκρατία διασύρει κάθε ταξική συλλογική διαμαρτυρία; Ποιά δημοκρατία στήνει “αγροτοδικεία” ή “μαθητοδικεία” ή “εργατοδικεία” όποτε ξεσηκώνονται αγρότες ή μαθητές ή εργάτες; Σε ποιά δημοκρατία η δικαιοσύνη συστρατεύεται με την εργοδοσία στον απηνή διωγμό της συνδικαλιστικής δράσης; Ποιά δημοκρατία εξευτελίζει και καταρρακώνει κάθε έννοια κοινωνικού κράτους;
Η αστική “κοινοβουλευτική δημοκρατία” δείχνει έντονα την φθορά και την παρακμή της στις σημερινές συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης. Η ανάμειξη βουλευτών και υπουργών σε διαφόρων ειδών σκάνδαλα, η λαϊκή διαπίστωση ότι οι “εκπρόσωποι του λαού” παίζουν παιχνίδια πίσω από τις πλάτες του, καθώς και η σαπίλα της εξαγοράς και της κερδοσκοπίας που κυριαρχεί σε πλήθος κρατικών υπηρεσιών, δικαιολογημένα επισύρουν την λαϊκή αγανάκτηση. Από την άλλη, η εξήγηση της καπιταλιστικής κρίσης όχι ως τέτοιας, αλλά ως αποτέλεσμα μη πραγματικών αιτιών (χρέη, μίζες, καταχρήσεις κ.ά.) οδηγεί στη διαμόρφωση απόψεων μιας ηθικιστικής απόρριψης του κοινοβουλίου, που εκφράζεται με το σύνθημα “έξω οι κλέφτες”, συμπαρασύροντας κλέφτες και μη κλέφτες και βάζοντας αστούς και μη αστούς πολιτικούς στον ίδιο ντορβά.
Ας μείνουμε λίγο σ’ αυτούς τους τελευταίους, οι οποίοι, με το σύνθημα “έξω οι κλέφτες”, θεωρούν ότι στη θέση των “κλεφτών” πρέπει να έρθουν οι τίμιοι για να ορθοποδήσει και ο λαός. Η συγκεκριμμένη καραμέλλα έχει γίνει πολύ της μόδας τώρα τελευταία, αφού πιπιλίστηκε κατά κόρον από άτομα ευρύτερης αποδοχής (π.χ. Θεοδωράκης, Λαζόπουλος κλπ). Δεν θα αμφισβητήσω την ειλικρινή προαίρεση όλων αυτών αλλά είμαι πεπεισμένος ότι αυταπατώνται. Προφανώς, δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι και ο πιο τίμιος και ηθικός αστός πολιτικός εφαρμόζει -έστω και άθελά του- την κεντρικά επιλεγμένη αντιλαϊκή πολιτική, είτε ανήκει σε κάποιο από τα αστικά κόμματα είτε εμφανίζεται ως ανεξάρτητος. Βλέπετε, ο κάθε αστός πολιτικός δεν μπορεί παρά να υπερασπίζεται την αστική του ιδεολογία. Αλλά αυτή ακριβώς η αστική ιδεολογία είναι που χαράσσει εκείνη την πολιτική η οποία εξυπηρετεί τα σχέδια τόσο της άρχουσας τάξης όσο και του κεφαλαίου.
Η αλήθεια είναι ότι ο Οσάμα Μπιν Λάντεν δεν είχε συμπάθειες στον μη μουσουλμανικό κόσμο. Κι αν υπήρχαν κάποιοι που έλεγαν καλά λόγια γι’ αυτόν, δεν το έκαναν από συμπάθεια στην Αλ Κάιντα αλλά από αντιαμερικανισμό. Όμως, αυτοί οι “χειροκροτητές” δεν καταλάβαιναν ότι ο τυφλός και ανερμάτιστος αντιαμερικανισμός τους έλυνε τα χέρια των “γερακιών” στον περίφημο “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”.
Όταν ο Τζωρτζ Μπους ο βλακίστερος δήλωνε για τον Μπιν Λάντεν “καταζητείται νεκρός ή ζωντανός”, ίσως δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το τέλος του αρχηγού της Αλ Κάιντα θα θύμιζε Φαρ Ουέστ. Αυτή την έκφραση χρησιμοποίησε ο ισπανός καθηγητής Αντόνιο Ρεμίρο, μιλώντας για την εκτέλεση του Μπιν Λάντεν. “Θυμίζει Φαρ Ουέστ“, είπε και συμπλήρωσε: “πιστεύω ότι χάνουμε τις ίδιες μας τις αξίες, εν μέσω μεγάλων λαϊκών πανηγυρισμών”. Ο πρώην δυτικογερμανός καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ, τον οποίο δεν μπορεί κανένας να κατηγορήσει ως συμπαθούντα τον Μπιν Λάντεν, ήταν πιο κατηγορηματικός, λέγοντας ότι “πρόκειται για πεντακάθαρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου”.
Η αλήθεια είναι ότι, στην περίπτωση Μπιν Λάντεν, οι ΗΠΑ ενήργησαν ως αστυνομικός, δικαστής και δήμιος, αν και ουδέποτε έγινε οποιαδήποτε δίκη. Καταδίκασαν τον αντίπαλό τους με συνοπτικές διαδικασίες και, σύμφωνα με όσα οι ίδιοι οι αμερικανοί παραδέχτηκαν, τον εκτέλεσαν εν ψυχρώ. Η Le Monde, μάλιστα, δεν δίστασε να υποστηρίξει ότι “ο θάνατος του αρχηγού της Αλ Κάιντα μοιάζει με εξωδικαστική εκτέλεση, σύμφωνα με τους ειδικούς του δικαίου”.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι, ακόμη κι αν συλλαμβανόταν ο Μπιν Λάντεν, δεν θα μπορούσε να προσαχθεί στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης ως κατηγορούμενος για το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, επειδή η ισχύς αυτού του δικαστηρίου άρχισε το 2002. Τι θα τον έκαναν, λοιπόν, οι αμερικανοί, αν το συνελάμβαναν; Θα τον πήγαιναν στο Γκουντάναμο και θα έβαζαν ακόμη μια σκοτούρα στο κεφάλι τους; Τον καθάρισαν κι ησύχασαν. Αφήστε δεν που έτσι μπόρεσαν να κάνουν και προπαγάνδα υπέρ του Γκουαντάναμο και των βασανιστηρίων, ισχυριζόμενοι ότι με αυτά τα βασανιστήρια μπόρεσαν να αποσπάσουν κρίσιμες πληροφορίες για το κρησφύγετο του ηγέτη της Αλ Κάιντα!
Αν, όμως, για τον Μπιν Λάντεν δεν έγινε πολύς λόγος, με την Λιβύη οι δυτικοί σύμμαχοι τα έχουν βρει μπαστούνια. Βλέπετε, οι προσπάθειες του ΝΑΤΟ να σκοτώσει τον Καντάφι είναι απροκάλυπτα παράνομες, μιας και, όπως δήλωσε ο ίδιος ο βρεττανός πρωθυπουργός Ντέηβιντ Κάμερον “η απόφαση 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ρητά δεν παρέχει την νομική εξουσιοδότηση για δράση που αποσκοπεί στην απομάκρυνση του Καντάφι με στρατιωτικά μέσα”(!) Όμως, παρά τις δηλώσεις του πρωθυπουργού του, ο βρεττανός υπουργός αμύνης Λίαμ Φοξ δεν διστάζει να δηλώσει δημοσίως ότι “η δολοφονία του Καντάφι είναι μια πιθανότητα”.
Στις 15 του περσμένου Απρίλη, οι περισσότερες ευρωπαϊκές εφημερίδες δημοσίευσαν ένα άρθρο, το οποίο συνυπογράφουν ο Ομπάμα, ο Κάμερον και ο Σαρκοζύ. Το περιεχόμενο αυτού του άρθρου αποτελεί μνημείο διακήρυξης παραβίασης της διεθνούς νομιμότητας. Απολαύστε μερικά αποσπάσματα:
“Το καθήκον και η εντολή μας, βάσει της απόφασης 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, δεν είναι να απομακρύνουμε τον Καντάφι με την βία… Είναι αδύνατον όμως να φανταστούμε ένα μέλλον για την Λιβύη με τον Καντάφι στην εξουσία… Οποιαδήποτε συμφωνία τον αφήσει στην εξουσία θα οδηγούσε σε περαιτέρω χάος και ανομία… Ο Καντάφι πρέπει να φύγει και να φύγει για πάντα!”
Δηλαδή, οι μάγκες “δημοκράτες”, ξεκινούν με την απόφαση του ΟΗΕ αλλά στην πορεία δηλώνουν ευθαρσώς ότι την γράφουν στα παπάρια τους. Επειδή έτσι γουστάρουν, ως ισχυροί, αναιρούν την διεθνή νομιμότητα και αναδεικνύουν την δική τους θέληση ως υπέρτατο νόμο στις διεθνείς σχέσεις. Φαίνεται πως αρκεί να έχεις την απαραίτητη ισχύ για να διατηρείς το “νόμιμο” δικαίωμα να κηρύττεις πόλεμο εναντίον όποιας χώρας δεν γουστάρεις την κυβέρνηση!
Κι όσο σκέφτομαι ότι εκείνος ο βλάκας κήρυξε τον πόλεμο στο Ιράκ για να κάνει “εξαγωγή δημοκρατίας”, βγάζω φλύκταινες…
