Ήθελα αυτές τις μέρες να εκφράσω κάποιες σκέψεις σχετικά με το θέμα κυβέρνηση και εξουσία. Μία δημοκρατία, ετυμολογικά αλλά και σημασιολογικά, σημαίνει λαϊκή εξουσία. Η λέξη δημοκρατία αποτελείται από τα συνθετικά ‘δήμος’ (το σύνολο ή η συνέλευση των ανθρώπων που έχουν πολιτικά δικαιώματα) και ‘κράτος’ (δύναμη, εξουσία, κυριαρχία). Μόνο και μόνο από την πρόταση που μόλις έγραψα βγαίνουν βασικά θέματα για την σημερινή κατάσταση στον πλανήτη.
Στην σημερινή διαστρευωμένη έννοια της δημοκρατίας, οι κυβερνήσεις έχουν την εξουσία. Αυτό και μόνο αντιφάσκει με τον ορισμό της δημοκρατίας. Η εξουσία σε μία δημοκρατία δεν φεύγει ποτέ από τον λαό, αλλιώς μιλάμε για πραξικόπημα και ανατροπή της δημοκρατίας. Σε αυτή την αντίθεση βασίζονται κάτι σκιεροί τύποι, όπως ο Γεωργιάδης του ΛΆΟΣ, για να πετάνε τις κορώνες τους οτι δημοκρατία γίνεται μόνο στο αστικό κοινοβούλιο. Ουσιαστικά μας λένε όλοι αυτοί ότι ο λαός πρέπει να το βουλώνει από τη στιγμή που έχει παραδώσει την εξουσία σε ένα μικρό αριθμό ανθρώπων στις εκλογές. Με τη διαφορά ότι η παράδωση-παραλαβή αυτή ουδέποτε έχει συμβεί σύμφωνα με τον παραπάνω ορισμό.
Μοναδική λύση η de facto εξουσία στο λαό, και όχι “από το λαό”. Ο λαός πρέπει να έχει πάντα την εξουσία με δημοψηφίσματα που η κάθε λογής εξουσία δεν πρέπει απλά να σέβεται, αλλά να σκύβει το κεφάλι και να υπακούει σαν υπηρέτης που (επρεπε να) είναι. Ο στρατός και η αστυνομία υπάρχει να υπηρετεί και να υπερασπίζεται το λαό και τίποτα άλλο. Οτιδήποτε διαφορετικό δεν είναι δημοκρατία ούτε πολιτισμός. Να τελειώνει επιτέλους το παραμύθι της εξουσίας και της κυβέρνησης.
Τι σημαίνει αντικυβερνητικός; Αν είναι αρκετοί τότε ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ κυβέρνηση! Αυτό έπρεπε να είναι δεδομένο παντού. Που την βρήκε την εξουσία δηλαδή ο Μουμπάρακ, ο Γιωργάκης ή ο Ομπάμα; Την κληρονόμησε από το μπαμπά του; (καλά ο Γιωργάκης μπορεί:) ) Ο λαός ΔΕΝ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ την εξουσία στις εκλογές, διορίζει υπαλλήλους για να εκφράσουν τη ΔΙΚΗ ΤΟΥ εξουσία. Οποιαδήποτε στιγμή ο λαός πιστεύει ότι ο υπάλληλός του δεν κάνει τη δουλειά του σωστά ή διαφωνεί με οποιαδήποτε πρακτική του, δημοκρατία σημαίνει ότι τον στέλνει σπίτι του το λιγότερο.
Ας πάμε λίγο και στο θέμα του νόμιμου και των νόμων γενικά. Ας πούμε ότι σήμερα εγώ, φοβερός και τρομερός γνώστης του συνόλου των νόμων αυτης της χώρας, γνωρίζοντας με τη μέγιστη βεβαιότητα ότι είμαι εντός των πλαισίων των νόμων, πράττω κατά συνήδειση μία οποιαδήποτε πράξη για οποιδήποτε λόγο πιστέυω (π.χ. να σηκώνω κατά βούληση μπάρες διοδίων χωρίς να πληρώνω). Προσέξτε, είπα ότι είμαι εντός νόμου να το κάνω, γιατί όπως έγραψα και σε προηγούμενο post δεν υπάρχει κανένας απολύτος νόμος να το απαγορεύει και οτιδήποτε δεν απαγορεύεται επιτρέπεται. Καλά ως εδώ; Την επόμενη μέρα λοιπόν, ένας υπουργός που βλέπει ότι με την νόμιμη πράξη μου θίγονται τα συμφέροντα κάποιων εργολάβων (προφανώς κολλητών του, αλλά δεν έχει σημασία αυτό τώρα), και με συνοπτικές διαδικασίες, γράφει ένα νόμο που απαγορεύει και ποινικοποιεί συγκεκριμένα την πράξη που έκανα, αποτρέποντάς με να την ξανακάνω. Αυτό είναι δημοκρατία; Αν το 99% κάνει την ίδια πράξη αύριο σημαίνει ότι ο νόμος του υπουργού έχει μεγαλύτερη ισχύ από την θέληση του 99% του κόσμου; Για μένα σημαίνει ότι ο υπάλληλος του 99% είναι άχρηστος και δεν εκφράζει την επιθυμία και τις εντολές των εντολοδόχων-εργοδοτών του (που δεν είναι οι εργολάβοι αλλά ο λαός). Παρεπιπτόντως ο υποθετικός υπουργός-υπάλληλος ονομάζεται Ρέππας, και η τροπολογία έχει ήδη κατατεθεί στην βουλή μετά από αίτημα των εταιριών (http://www.capital.gr/News.asp?id=1132258 ή http://thebest.gr/news/index/viewStory/53404).
Κοινώς, η δημοκρατία πήγε πάλι περίπατο για χόρτα.
Το πρόβλημα σε όλα τα παραπάνω, επειδή και αυτό το θέμα τίθεται συχνά, είναι ότι ΔΕΝ γίνεται κάποιος να πει ότι θα κάνει μήνυση, θα πάει στα δικαστήρια να βρει το δίκιο του και άλλα τέτοια. Γιατί και αυτά βασίζονται στους ίδιους νόμους που είπαμε παραπάνω. Κοινώς, και τα δικαστήρια το ίδιο παιχνίδι παίζουν.
Εξουσία του λαού τώρα και παντού. Αλλιώς δεν βλέπω σωτηρία. Δυστυχώς (ή ευτυχώς) την εξουσία αυτή πρέπει να την απαιτήσουμε με τρόπους διαφορετικούς από τους μονόδρομους που προσπαθούν να μας οδηγήσουν να πάμε. Με απαίτηση εδώ και τώρα υπακοή στη θέλησή μας με το καλό ή με το κακό.
