Τελευταία με όλα αυτά τα γεγονότα που συμβαίνουν στον ελλαδικό, ευρωπαϊκό αλλά και παγκόσμιο χώρο, αναρωτιέμαι το προφανές, αν δηλαδή μπορεί τελικά να υπάρξει η δημοκρατία που τόσο ευαγγελιζόμαστε ταυτόχρονα με ένα τόσο σκληρό οικονομικό σύστημα όπως ο καπιταλισμός, με την μορφή που υπάρχει. Δημοκρατία, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ δηλαδή, πρέπει να λέγεται ένα σύστημα στο οποίο ο λαός κυβερνά, και έχει την δυνατότητα να λαμβάνει αποφάσεις για τον εαυτό του και τη χώρα του, όσο αφορά νευραλγικά σημεία, όπως η οικονομία, η εθνική άμυνα, η παιδεία κτλ. Άρα για αρχή, για να μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο, θα πρέπει η χώρα στην οποία ζει αυτός ο λαός να έχει εθνική κυριαρχία. Είναι προφανές ότι, π.χ. κατά τη διάρκεια της γερμανική κατοχής τη δεκαετία του 40, δημοκρατία δεν μπορούσε να υπάρξει, μιας και τις αποφάσεις τις έπαιρναν de facto οι κατακτητές για λογαριασμό της χώρας. Η χώρα δεν είχε πάψει να υπάρχει, ούτε οι κάτοικοί της έπαψαν να είναι Έλληνες προφανώς, αλλά ελλείψι εθνικής κυριαρχίας ήταν αστείο να μπορούμε να μιλάμε για ένα λαό που μπορεί να αποφασίζει για την τύχη του μέσω δημοκρατικών διαδικασιών, αντιπροσώπευσης κτλ.
Καπιταλισμός και δημοκρατία
28 Φεβρουαρίου, 2010 § 2 comments § permalink
Goldman Sachs συνέχεια
27 Φεβρουαρίου, 2010 § Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Goldman Sachs συνέχεια § permalink
Σε συνέχεια προηγούμενου άρθρου, λίγα παραπάνω στοιχεία για την Goldman Sachs.
Η εκτόξευση του δημοσιονομικού ελλείμματος και η μακροοικονομική προσαρμογή της Ελλάδας έχουν προκαλέσει τριγμούς στην ευρωζώνη και μετατρέπουν τη χώρα μας σε «αποδιοπομπαίο τράγο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα επιτεύγματα της δημιουργικής λογιστικής οδήγησαν σε αδιέξοδο και πλέον οι ευρωπαίοι εταίροι μας δεν συγχωρούν τις αλχημείες. Ωστόσο, δημοσίευμα της Spiegel αποκαλύπτει ότι η Ελλάδα είχε τόσο καιρό ένα ισχυρό σύμμαχο-συνεργό. Συγκεκριμένα, ο δημοσιογράφος Beat Balzli ισχυρίζεται ότι η αμερικανική επενδυτική τράπεζα Goldman Sachs βοήθησε την Ελλάδα στην παραποίηση των μακροοικονομικών της στοιχείων. Η δημιουργική λογιστική υπήρξε η διέξοδος από τους αυστηρούς κανόνες του Μαάστριχτ. Σύμφωνα με το Πρόγραμμα Σταθερότητας, το δημοσιονομικό έλλειμμα των χωρών της Ε.Ε, δεν θα πρέπει να υπερβαίνει το 3% του ΑΕΠ, ενώ παράλληλα το δημόσιο χρέος θα πρέπει να κινείται κάτω από το 60% του ΑΕΠ.