Πριν λίγο καιρό είχε κυκλοφορήσει ένα τραγικό κείμενο που υποτίθεται ότι εξηγούσε με “λαμπρό” και “απλό” τρόπο το δίκιο των πλουσίων στο οικονομικό σύστημα και πως οι κακοί φτωχοί κατατρέχουν τους κακόμοιρους πλούσιος. Η φοβερή αυτή αναλογία με το καφενείο (ψάξτε το σαν “Οικονομικά του Καφενείου”) υποτίθεται ότι γράφτηκε μάλιστα από ένα φοβερό και τρομερό καθηγητή οικονομικών του πανεπιστημίου της Τζώρτζια, πράγμα φυσικά ψευδές μιας και το κείμενο δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από την οικονομική πραγματικότητα. Το αρχικό κείμενο θεωρεί δεδομένο ότι:

-όλες οι τάξεις και οι σχηματισμοί φορολογούνται δίκαια (ψέμα, οι ανώτερες τάξεις και επιχειρήσεις έχουν τρελλαθεί στις φοροελαφρύνσεις, ακόμα και στις κρατικές δωρέες ακολουθώντας το νέο δόγμα “too big to fail”)

-οι πλούσιοι δίνουν δουλειά στους φτωχόυς και αν τσαντιστούν που τους λέμε ότι μας κλέβουν, θα φύγουν και θα μείνουμε μία χώρα που θα κάθεται στους δρόμους όλη μέρα και δεν θα έχει τι να κάνει (ψέμα, ας φύγουν όλα τα λαμόγια και θα υπάρξει νέα αγορά χωρίς λαμόγια)

Ο φίλος Zaphod λοιπόν, με ένα εμπνευσμένο κείμενο (σαφώς απλοποιημένη μεταφορά “καφενείου” της οικονομίας, αλλά επίσης σαφώς πιο κοντά στην πραγματικότητα) “έγραψε”:

Δέκα συμμαθητές από το Γυμνάσιο ξαναβρέθηκαν μετά από 30 χρόνια και άρχισαν να κάνουν καθημερινή παρέα. Με διαφορετική οικονομική κατάσταση ο καθένας τους, αποφάσισαν να βρίσκονται στο καφενείο/ουζερί «Το Τηνιακό» όπου έπιναν τις μπυρίτσες τους και έκαναν καθημερινό λογαριασμό 100€.

To αρχικο μοντέλο πληρωμής ήταν , όπως γίνεται πάντα στις παρέες στην Ελλάδα, να πληρώσει ο καθένας το 1/10 του λογαριασμού και όλοι να παραγγείλουν πάνω κάτω τα ίδια. Έτσι δούλεψε το σύστημα για μερικές μερες. Στην συνέχεια ο επιχειρηματίας της παρέας ανακοίνωσε πως βρίσκεται σε σφίξη και πως για να μην αναγκαστεί να απολύσει μερικούς υπαλλήλους του έπρεπε να περικόψει τα έξοδα. Η λύση λοιπόν ήταν είτε να βάζει λιγότερα είτε να κόψει την παρέα και τις μπύρες. Οι υπόλοιποι, απορημένοι μεν, καλοβολοι δε, δέχτηκαν να βάζουν 10.5 € ο καθένας (9*11=94,5 €) και να τον αφήνουν να δίνει πεντέμιση ευρώ. Σιγα την διαφορά σου λέει ο άλλος, στο μισό ευρω θα κολλήσουμε; Ο πλουσιότερος ζήτησε επίσης να του δίνουν οι άλλοι τα χρήματα για να φαίνεται πως πληρώνει αυτός, να μην φανεί δηλαδή η κρίση που πέρναγε στον επιχειρηματικό κόσμο. Οι άλλοι αδιάφορα δέχτηκαν.Το σκηνικό συνέχισε έτσι μέχρις όταν ο δεύτερος πλουσιότερος ανακοίνωσε στην ομήγυρη μία παρόμοια ιστορία. Η οικονομία διέρχετο κρίση και ήταν αναγκασμένος να προβεί σε περικοπές. Πρόθυμα οι υπόλοιποι δέχτηκαν και σε αυτον μια έκπτωση, για να μην απολυθεί ο κόσμος που δούλευε σε αυτόν και γιατί ήταν “χρήσιμο μέλος” της κοινωνίας.

Πλήρωναν πλεόν, οι 8 εναπομείναντες, 12 ευρώ ο καθένας και τα υπόλοιπα 4 οι δύο πλουσιότεροι και συνέχισαν έτσι. Μετά από ένα εξάμηνο έμαθαν τυχαία πως ο φραγκάτος της παρέας, αυτός που μάζευε τα λεφτά και πλήρωνε το μαγαζί κάθε φορά είχε κάνει “ντιλ” με το αφεντικό και είχε κερδίσει μια έκπτωση στον καθημερινό τους λογαριασμό. Εδώ και μήνες πλήρωναν 80 ευρώ τις μπυρίτσες τους, παρόλο που οι ίδιοι έδινεν 8*12=96! Ο δε επιχειρηματίας είχε παραμυθιάσει και τον δεύτερο της παρέας, με την διαφορά πως του είχε πει πως η έκπτωση ήταν μικρότερη και πως είχε πείσει το μαγαζάτορα να “πέσει” στα 90 και του πρότεινε να μοιραστούν τα κέρδη, από τα 96 ευρώ που έδιναν οι φιλότιμοι μεν, κοροϊδάρες δε. Του έδινε λοιπόν 3 ευρώ κάθε μέρα, και έβγαζε ο ίδιος 96-80-3=13 ευρώπουλα κάθε μέρα και έπινε και τις μπυρίτσες του τζάμπα αφού “ήταν σε σφίξη”!

Μόλις το έμαθαν οι φίλοι εκνευρισμένοι ζήτησαν τον λόγο από τον φίλο τους και του ζήτησαν επίσης να πληρώνει τις μπύρες πλέον αυτός, αφού τους είχε κατακλέψει τόσο καιρό μην μετρώντας την φιλία τους μπροστά στο χρήμα. Ο άλλος άρχισε να φωνάζει πως τον κλέβουν, πως το πράγμα είχε συμφωνηθεί, πως απλά αυτός είδε μια “ευκαιρία” και την πήρε, πως οι άλλοι είναι μαλάκες και τελικά έπινε τις μπύριτσες πλέον μόνος του, παρέα με ένα γκομενάκι που κέρναγε με τα κερδισμένα λεφτά….

Οποιον δεν πειθει η πειστικότητα αυτης της ιστορίας, ας διαβάσει αυτή και ας μου πει ποιος εχει πέσει πιο μέσα στην ψυχολογία του πράγματος.

Τα σέβη μου…

Το ταξίδι της Έλλης Παππά τελείωσε σήμερα το πρωί. Η σύντροφος του ανθρώπου με το γαρύφαλλο έφυγε σε ηλικία 89 ετών σήμερα το πρωί.

[youtube:http://www.youtube.com/watch?v=OfvrS_0-k4s 400 300]

Η Έλλη Παππά (1920 – 27 Οκτωβρίου 2009), ήταν δημοσιογράφος και συγγραφέας, κόρη του Ευάγγελου Παππά και της Μαριάνθης Παπαδοπούλου. Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1920 (η μικρότερη από πέντε παιδιά: Ηρώ, Δέσποινα, Διδώ, Έλλη και Γιώργος). Αδελφή της ήταν η συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή η οικογένεια εγκαταστάθηκε στον Πειραιά. Φοίτησε αρχικά στη φιλοσοφική και στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς όμως να ολοκληρώσει τις σπουδές της, λόγω της Κατοχής, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως δημοσιογράφος. Εργάστηκε στην παράνομη έκδοση του Ριζοσπάστη μέχρι το 1949, οπότε άρχισε η συνεργασία της με τον Νίκο Πλουμπίδη και από τον Ιούνιο του 1950 με τον Νίκο Μπελογιάννη που έγινε σύντροφός της.

Η Έλλη Παππά και ο Νίκος Μπελογιάννης συνελήφθησαν (Δεκέμβριος 1950) και παρέμειναν σε απομόνωση έως την πρώτη δίκη τους (Νοέμβριος 1951). Στη φυλακή γεννήθηκε ο γιος τους, Νίκος (Αύγουστος 1951). Ακολούθησε δεύτερη δίκη (Φεβρουάριος 1952). Καταδικάστηκαν σε θάνατο, ο Μπελογιάννης εκτελέστηκε, αλλά η Έλλη όχι, λόγω του βρέφους, και τελικά αποφυλακίστηκε την πρωτοχρονιά του 1964. Εργάστηκε στην ΕΔΑ και από το 1965 ήταν αρθρογράφος και μέλος της συντακτικής επιτροπής της εφημερίδας Δημοκρατική Αλλαγή. Με το πραξικόπημα της 21^ης Απριλίου 1967 συνελήφθη και εξορίστηκε στη Γυάρο (αποφυλακίστηκε τον Ιούλιο του 1968, λόγω σοβαρής ασθένειας).

Ως δημοσιογράφος, εργάστηκε στην Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση, στην εφημερίδα Μακεδονία, στο περιοδικό Γυναίκα, στην εφημερίδα Εξπρές και στην εφημερίδα Έθνος. Δραστηριοποιήθηκε στην μεταπολιτευτική ΕΔΑ και στο ΚΚΕ. Λόγω των πολιτικών διώξεων της Έλλης Παππά κατά την περίοδο της Κατοχής και του Εμφυλίου, μεγάλο μέρος του αρχείου της έχει χαθεί. Από την περίοδο της φυλάκισής της σώζεται αλληλογραφία, κείμενα και ενθυμήματα, πολλά από τα οποία φυλάχθηκαν από το γιο της και την αδελφή της Διδώ Σωτηρίου. Σε δεκατρία χρόνια φυλακής, δεν έπαψε να δημιουργεί –κατάλληλα για την εκάστοτε ηλικία του– βιβλία για το παιδί που μεγάλωνε με τη φροντίδα της αδελφής της, Διδώς. Γραμμένα ή διασκευασμένα από την ίδια, ζωγραφισμένα και βιβλιοδετημένα στο χέρι με λεπτομέρεια, τα βιβλία που φιλοτέχνησε για το γιο της η Έλλη Παππά αποτελούν ακραία μορφή αντίστασης στη βαρβαρότητα της φυλάκισης για πολιτικούς λόγους.

Το 2002, η Έλλη Παππά εμπιστεύθηκε στο Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο ([1]) το σύνολο του αρχείου της, που, ταξινομημένο πλέον, προστίθεται στις διαθέσιμες πηγές της μεταπολεμικής ιστορίας.