Η συντήρηση του καρκίνου μέσω φαρμάκων που κοστίζουν περιουσίες ολόκληρες, και προφανώς επιτρέπουν στις φαρμακοβιομηχανίες να θησαυρίζουν, είναι μεγάλη βιομηχανία. Φανταστείτε λοιπόν τη μέρα που ο καρκίνος θα θεραπεύεται και οι φαρμακοβιομηχανίες θα δουν τα κέρδη τους να εξανεμίζονται. Ναι, άνθρωποι θα σωθούν, αλλά ποιος νοιάζεται για τους ανθρώπους σε αυτό το οικονομικοπολιτικό σύστημα; Νοιάζεται μόνο για την κατανάλωση και το κέρδος. Λιγότεροι άνθρωποι; Κανένα πρόβλημα, αρκεί να αυξήσουμε τα κέρδη. Φυσικά τα κέρδη δεν μπορούν να αυξάνονται για πάντα, ειδικά όταν τα εισοδήματα αυξάνονται πολύ δυσανάλογα προς τα κάτω, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.
Ας επανέλθουμε στο θέμα του καρκίνου.
Ο Δρ. Ευάγγελος Μιχελάκης, του πανεπιστημίου του Edmondon στον Καναδά, χρησιμοποίησε μία φτηνή ουσία που δεν μπορεί να πατενταριστεί και κατάφερε να εξουδετερώσει ανθρώπινο καρκίνο σε κύτταρα που αναπτύχθηκαν εξωσωματικά. Εκτός αυτού, το ίδιο αποτέλεσμα είχε και σε ποντίκια στα οποία έδινε νερό με αυτή την ουσία για λίγες εβδομάδες. Η ουσία είναι η dichloroacetate (DCA), που χρησιμοποιείται ήδη εδώ και πολλά χρόνια για θεραπεία σπάνιων δυσλειτουργιών του μεταβολισμού, και είναι γνωστό ότι είναι σχετικά ασφαλής.Η DCA επιτίθεται σε ένα μοναδικό χαρακτηριστικό των καρκινικών κυττάρων, το γεγονός ότι παίρνουν την ενέργειά τους από το κυρίως σώμα του κυττάρου, και όχι από τα μιτοχόνδρια. Η διαδικασία αυτή, που ονομάζεται γλυκόλυση, είναι μη αποδοτική και καταναλώνει τεράστιες ποσότητες ζαχάρων.
Μέχρι τώρα υποθέταμε ότι τα καρκινικά κύτταρα χρησιμοποιούν τη γλυκόλυση επειδή τα μιτοχόνδριά τους είναι ανεπανόρθωτα κατεστραμμένα. Τα πειράματα του Δρ. Μιχελάκη αποδεικνύουν ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, γιατί το DCA ενεργοποιεί εκ νέου τα μιτοχόνδρια αυτά στα καρκινικά κύτταρα, τα οποία στη συνέχεια πεθαίνουν.(Cancer Cell, DOI: 10.1016/j.ccr.2006.10.020).
Ο Δρ. Μιχελάκης προτείνει ότι η αρχή της γλυκόλυσης σαν πηγή ενέργειας αρχίζει όταν τα κύτταρα δεν έχουν αρκετό οξυγόνο για να λειτουργήσουν τα μιτοχόνδριά τους. Για να επιβιώσουν, “σβήνουν” τα μιτοχόνδρια και αρχίζουν να παράγουν ενέργεια μέσω της γλυκόλυσης. Το πρόβλημα είναι ότι τα μιτοχόνδρια κάνουν και μία ακόμα πολύ σημαντική λειτουργία: ενεργοποιούν την απόπτωση, την διαδικασία μέσω της οποίας τα μη φυσιολογικά κύτταρα αυτοκαταστρέφονται. Προφανώς, με τα μιτοχόνδρια απενεργοποιημένα, τα κύτταρα αυτά γίνονται αθάνατα και δημιουργούν το πρόβλημα που ξέρουμε ως καρκίνο. Μέσω του DCA, τα μιτοχόνδρια ενεργοποιούνται εκ νέου, ενεργοποιώντας την απόπτωση με συνέπεια τα μη φυσιολογικά κύτταρα να αυτοκαταστρέφονται.
Η γλυκόλυση μπορεί επίσης να εξηγήσει το φαινόμενο της εξάπλωσης του καρκίνου. Η γλυκόλυση απελευθερώνει λακτικό οξύ, που καταστρέφει τους δεσμούς ανάμεσα στα κύτταρα. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι τα προβληματικά, αθάνατα πλέον, κύτταρα μπορούν να ταξιδεύουν ελεύθερα δημιουργώντας νέους όγκους.
Το DCA προκαλεί πόνο, μούδιασμα και διαταραχές σε μερικούς ασθενείς, ένα μικρό τίμημα φυσικά αν το αποτέλεσμα είναι να είναι αποτελεσματικό κατά όλων των μορφών του καρκίνου. Το επόμενο βήμα είναι οι κλινικές έρευνες σε ανθρώπους με καρκίνο. Αυτά θα χρηματοδοτηθούν από φιλανθρωπίες, πανεπιστήμια και κυβερνήσεις, οι φαρμακευτικές εταιρίες δεν πληρώνουν για κάτι που δεν μπορούν να έχουν κέρδος, μιας και δεν μπορεί να πατενταριστεί.Φυσικά αν ρωτήσετε εμένα, θα έπρεπε να είναι δια νόμου υποχρεωτική η χρηματοδότηση της έρευνας από τις φαρμακευτικές, αλλά μετά θα ενοχλούσαμε την ελευθερία της αγοράς, τρομάρα μας.
Το θέμα είναι ότι αν το DCA δουλεύει, είναι γελοία φτηνό και εύκολο στην κατασκευή του.
Το άρθρο κυκλοφορεί στο New Scientist και μπορείτε να το βρείτε εδώ:
http://www.newscientist.com/article/dn10971-cheap-safe-drug-kills-most-cancers.html
[youtube:http://www.youtube.com/watch?v=0qiY93khAYI 400 300]
