Ένα άρθρο που πήρα από τον Skai, με το οποίο συμφωνώ και επαυξάνω. Στοιχεία για την πηγή και την συγγραφέα στο τέλος.
Το 1981, το Ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ κλήθηκε να αποφασίσει αν είναι σύννομη η στράτευση μόνον των ανδρών, όταν το σύνταγμα της χώρας επιβάλλει την ισονομία. Επρόκειτο για την υπόθεση “Ρόστκερ εναντίον Γκόλντμπεργκ, περί της νομοθεσίας επιλογής στρατιωτικού προσωπικού”.
Η απόφαση ήταν μια αληθινή έκπληξη: το δικαστήριο έκρινε ότι, ναι μεν εδώ υπήρχε ανισότητα βάσει του συντάγματος, αλλά ήταν μια θεμιτή ανισότητα, αφού υπεράνω της ισότητας τίθενται οι ανάγκες του στρατεύματος και “οι γυναίκες δεν είναι αναγκαίες”. Αναγκαίοι (αναλώσιμοι;) στο στράτευμα είναι μόνο οι άνδρες.
Το ενδιαφέρον στην απόφαση είναι πως, το δικαστήριο αναγνώρισε, κατ’ ουσίαν ότι η μη υποχρεωτική στράτευση των γυναικών σε μια χώρα που η στράτευση των κληρωτών είναι υποχρεωτική αποτελεί ανισότητα. Κάτι που φαίνεται να ξεχνούν πάρα πολλοί όταν ανοίγει το ζήτημα της υποχρεωτικής στράτευσης όλων των ανδρών στην ευαίσθητη ηλικία των δεκαεννέα ετών.
Το ζήτημα αυτό, της πιθανής νομοθέτησης υποχρεωτικής στράτευσης των νέων στα 19 τους χρόνια, είναι ένα από τα πιο συζητημένα τελευταίων ημερών. Οι αντιδράσεις, οι προτάσεις και οι αντιπροτάσεις πολλές. Η μόνη πρόταση που δεν ακούστηκε επαρκώς, είναι η πρόταση εφαρμογής της ισονομίας που επιβάλει το Σύνταγμα. Δηλαδή, η υποχρεωτική στράτευση να συμπεριλάβει και τις γυναίκες, έτσι ώστε ο στρατός να αποτελέσει κοινή υποχρέωση και των δύο φύλων.
Η σημερινή κοινωνική κατάσταση παρέχει επιχειρήματα υπερ αυτής της απόφασης. Οι περισσότερες γυναίκες δεν είναι πλέον κλεισμένες σε τέσσερις τοίχους, φροντίζοντας το σπίτι και τα παιδιά τους. Βρίσκονται έξω, στην αγορά, μάχιμες και ικανές. Μπορεί να υπάρχουν πολλά ακόμη να κατακτηθούν, αλλά δεν είναι καθόλου λίγα εκείνα που κατακτήθηκαν ήδη. Η γυναικεία παρουσία σε όλους τους επαγγελματικούς χώρους είναι δεδομένη, όπως και το γεγονός ότι οι γυναίκες “κλέβουν” χρόνια από τους άνδρες συναδέλφους τους: μπαίνουν στην αγορά εργασίας δύο χρόνια νωρίτερα, χωρίς να τις βαραίνουν οι περίφημες “στρατιωτικές υποχρεώσεις”.
Η περίφημη άποψη ότι “η γυναίκα γίνεται μητέρα” και γι’ αυτό δεν πρέπει να στρατεύεται αφού είναι έγκυος εννέα μήνες, είναι μια μάλλον σεξιστική άποψη που αντιμετωπίζει την εγκυμοσύνη ως ένα είδος οφειλής και υποχρέωσης αντίστοιχο της στρατιωτικής θητείας.
Ειδικά στις μέρες μας, όμως, καμμία γυναίκα δεν την αντιμετωπίζει έτσι. Εκτός αυτού, πληθαίνει ο αριθμός των γυναικών που αρνούνται να αποκτήσουν παιδιά, όπως και ο αριθμός των ανδρών που θέλουν να μετέχουν περισσότερο από όσο οι παλαιότερες γενιές στην ανατροφή των παιδιών τους. Ακόμη και ο νόμος τους το αναγνωρίζει πια: μπορούν και εκείνοι να έχουν το μειωμένο ωράριο, τις γονικές άδειες κ.α.
Εξάλλου, η διεθνής εμπειρία των τελευταίων ετών φαίνεται να εξετάζει υπό νέο πρίσμα τη γυναικεία στράτευση: μόλις το 2002 η – αναγνωρισμένη ως προοδευτική και πρωτοπόρος σε πολλά- Σουηδία ζήτησε από το στρατό να εξετάσει την ισόνομη στράτευση των γυναικών, ενώ χώρες όπως η Δανία, η Φιλανδία, η Νορβηγία, Γαλλία και η Γερμανία όπου ο στρατός είναι επαγγελματικός και εθελοντικός δέχονται την εθελοντική υπηρεσία των γυναικών, ακόμη και σε μάχιμες θέσεις.
Ακόμη και η ελληνική ιστορία στηρίζει αυτή την πρόταση. Οι γυναίκες στην Ελλάδα υπήρξαν πολεμίστριες και συμπαραστάτες των ανδρών τους στην πρώτη γραμμή – από τις Σπαρτιάτισσες ως τη θρυλική Μαξιμώ και από τη Δέσπω του Μπότσαρη ως τη γυναίκα της Πίνδου. Περαιτέρω, η στράτευση και των γυναικών αφήνει χώρο για ευρύτερη εφαρμογή της εναλλακτικής θητείας, που θα κρατά λιγότερο χρόνο και δε θα καταντά τιμωρία αλλά ένας διαφορετικός τρόπος προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο.
Το μόνο λογικό επιχείρημα κατά της ισόνομης στράτευσης των γυναικών συνιστούν οι διεθνείς έρευνες που καταδείχνουν ότι οι γυναίκες στρατευμένες είναι πιο επιρρεπείς σε τραυματισμούς. Ακριβώς, όμως, γι’ αυτό, στις περισσότερες χώρες που στρατεύουν γυναίκες, αυτές χρησιμοποιούνται περίπου στο 70% του συνόλου των θέσεων που προβλέπονται στο στράτευμα —θέσεις στις οποίες οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουν είναι ίδιοι με αυτούς που αντιμετωπίζουν και οι άνδρες συνάδελφοί τους. Σε κάθε περίπτωση, η φυσιολογία μπορεί να καταδείξει ποιές είναι οι καταλληλότερες θέσεις, ενώ για εργασίες διοικητικού και βοηθητικού χαρακτήρα δεν τίθεται καν τέτοιο θέμα.
Η υποχρεωτική στράτευση όλων των αγοριών στα 19 τους χρόνια δεν είναι ένα καλό μέτρο. Εάν, όμως, αποφασιστεί, η ισονομία απαιτεί να αποφασιστεί ομοίως και η υποχρεωτική στράτευση των κοριτσιών. Σε αντίθετη περίπτωση, η ανισότητα εις βάρος των ανδρών διαιωνίζεται.
Από τον ιστότοπο σου Skai: Γράφει η Λαμπρινή Χ. Θωμά – 12/05/2008
Εγώ θεωρώ απαράδεκτη την επαγγελματική συμμετοχή των γυναικών στον ελληνικό στρατό σαν αξιωματικούς. Και αυτό γιατί οι γυναίκες στην Ελλάδα δεν υποχρεώνονται σε στράτευση. Δεν μπορεί κανείς να υποχρεώνει αποκλειστικά τους άνδρες στη στράτευση και ο στρατός να θεωρείται αντρικό σπορ και μετά να έρχονται γυναίκες να προστάζουν και να ταπεινώνουν άντρες. Γενικά δεν είμαι κατά των γυναικών. Όμως αυτό που παρατηρώ με τις γυναίκες γενικότερα είναι ότι απαιτούν να έχουν τα ανδρικά προνόμια, αλλά αποφεύγουν τις ανδρικές υποχρεώσεις. Και αυτό είναι που κάνει το φεμινισμό ως ιδεολογία ένα σαθρό οικοδόμημα. Όλα αυτά αφορούν τις Ελληνίδες…
Οι γυναίκες διατυμπανίζουν την ισότητα, και το ότι δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους άνδρες. Τότε όμως γιατί δεν τις υποχρεώνει κανείς, ούτε καν συζητούν οι ίδιες το ενδεχόμενο να στρατευθούν και τολμούν να κατηγορούν όσους δεν στρατεύονται; Θεωρούν ότι ο στρατός δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο και κατηγορούν τους άνδρες που αντιδρούν, χωρίς να έχουν ιδέα περί τίνος πρόκειται. Στη πραγματικότητα, ο άνδρας που δεν έχει πάει στρατό δεν μπορεί να βρει μια σοβαρή δουλειά. Αντίθετα η γυναίκα με το που κλείνει τις σπουδές δεν έχει κανένα εμπόδιο να δουλέψει καταλαμβάνοντας τις καλύτερες θέσεις εργασίας. Το επιχείρημα της γέννας είναι αστείο. Πρόκειται για μια βιολογική λειτουργία. Εξάλλου σε πολλούς στρατούς του κόσμου στρατολογούνται με επιτυχία γυναίκες. Αυτές είναι άλλο είδος; Ή μήπως γεννάνε τόσα πολλά παιδιά οι γυναίκες στην Ελλάδα ώστε να μην προλαβαίνουν να πάνε στρατό; Η γέννα δεν είναι προϋπόθεση για να εργαστεί μια γυναίκα. Το απολυτήριο του στρατού όμως είναι.
Τώρα βέβαια προσπαθεί το κράτος να βάλει και τις γυναίκες στο στρατό με πλάγιους τρόπους, κυρίως υποσχόμενο μια καλή επαγγελματική αποκατάσταση στο δημόσιο… Πιστεύω ότι είναι σχεδόν αδύνατο να τολμήσει καμία κυβέρνηση να τις υποχρεώσει να πάνε. Ακόμα και όταν ο αριθμός των κληρωτών μειωθεί ραγδαία, το πιο πιθανό είναι η αύξηση της θητείας. Αλλά και ακόμα αν δεν αλλάξει τίποτα, δεν θα έπρεπε οι στρατεύσιμοι να έχουν κάποια εύνοια από το κράτος για επαγγελματική αποκατάσταση σε σχέση με τις γυναίκες; Δυστυχώς η υποκρισία του φεμινισμού είναι τεράστια. Θεωρώ όλη αυτή τη κατάσταση πολύ μεγάλη αδικία και ακόμα περισσότερο δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο δεν αντιδρά κανείς…
Βέβαια η αιτία που υπάρχει ο στρατός στην Ελλάδα είναι ότι περιβάλλεται από εχθρικούς και εντελώς υπανάπτυκτους γείτονες. Όμως σαν πιο προοδευμένη χώρα που ισχυρίζεται ότι είναι, θα έπρεπε και θα μπορούσε να είχε βρει τρόπους άμυνας χωρίς να υποχρεώνει τους μισούς πολίτες της να στρατολογηθούν, ενώ όλοι οι πολίτες υποτίθεται ότι έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις… Πιστεύω ότι θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένας ισχυρός επαγγελματικός στρατός καλά εξοπλισμένος, που να παρέχει αξιόλογα προνόμια στα μέλη του για θέλγητρο… Βέβαια οικονομικά σαν χώρα δεν πάμε καλά