Μετά από 49 χρόνια ως πρωθυπουργός στην αρχή και γενικός γραμματέας στο μεγαλύτερο μέρος της θητείας του, ο Φιντέλ Κάστρο αποχώρησε από το αξίωμα του. Σε μία χώρα που αντιστάθηκε την εισβολή της υπερδύναμης στον κόλπο των χoίρων (τους πήραν στο κυνήγι οι Κουβανοί, μιας και είναι όλοι μονίμως ετοιμοπόλεμοι), την πτώση της Σοβετικής Ένωσης (μιας και βασίστηκαν σε ένα οικονομικό μοντέλο που τελικά δεν απαιτούσε δεκανίκια για να λειτουργήσει) και φυσικά αντέχει όπως μπορεί στο μεγαλύτερο χρονικά οικονομικό αποκλεισμό των ΗΠΑ, ο Φιντέλ Κάστρο λατρεύτηκε από το εσωτερικό της Κούβας (εκεί που μετράει δηλαδή) και επικρίθηκε από το εξωτερικό (ως ο κακός Λούσιφερ που δεν άφηνε τις πολυεθνικές να πλουτίσουν ΚΑΙ σε αυτή τη μικρή γωνιά του πλανήτη).
Αναμφισβήτητα μία μεγάλη προσωπικότητα, επιβίωσε πολλές απόπειρες δολοφονίας από εξωτερικούς παράγοντες και διαμόρφωσε την ιστορία μίας περήφανης χώρας, ανατρέποντας τη δικτατορία του Μπατίστα.
Το αν επρόκειτο για δικτάτορα και δυνάστη οι Κουβανοί το ξέρουν καλύτερα από εμάς, και φυσικά θα φανεί και τώρα που πλέον δεν θα έχει καμία σχέση με την εξουσία της χώρας. Προσωπικά πιστεύω ότι αν δεν την χτυπούσαν αλύπητα τόσο οι ΗΠΑ όσο και η ΕΕ με άπειρους αποκλεισμούς τόσο οικονομικούς όσο και θεσμικούς, αυτή η χώρα θα αποτελούσε αντικείμενο θαυμασμού με τα επιτεύγματά της. Φανταστείτε ότι παρόλη την κατάσταση που τις επιβάλλουν τόσες δεκαετίες, έχει καταφέρει απίστευτα πράγματα κυρίως στον τομέα της υγείας, με τις μεγαλύτερες εξαγωγές γιατρών και τεχνογνωσίας σε χώρες του τρίτου κόσμου, φοβερά στατιστικά υγείας (βρεφική θνησιμότητα, μέσο όρο ζωής κτλ) καθώς και παραγωγής φαρμάκων.
Όχι και άσχημα για μία “δικτατορία” ε; Μήπως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως μας τα είπαν;
