Τελευταία με απασχολεί η μορφή του πολιτεύματος στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι λένε πως έχουμε δημοκρατία. Ο λαός δηλαδή κυβερνά μέσα από τους αντιπροσώπους του. Αντιπροσωπευομένη δημοκρατία λοιπόν. Εδώ λοιπόν ξεκινάει η πρώτη μου ένσταση. Αντιπροσωπεύεται ένας λαός 11.000.000 ανθρώπων από 300 πρόσωπα; Γιατί οι αντιπρόσωποι να μην είναι 1000 ή και παραπάνω ώστε να υπάρχει καλύτερη αναλογία αντιπροσώπευσης και λιγότερη εξουσία κατ’άτομο;
Η βασική μου όμως ένσταση σχετικά με τη μορφή της δημοκρατίας στην Ελλάδα αφορά την βασική αρχή της δημοκρατίας. Την αρχή της πλειοψηφίας. Με ποια λογική ένας νόμος, στην προκειμένη περίπτωση ένας εκλογικός λόγος, υπαγορεύει τη μορφή του πολιτεύματος; Ο εκλογικός νόμος αυτή τη στιγμή, με ενισχυμένη αναλογική, λέει ότι το πρώτο κόμμα παίρνει πλειοψηφία στις έδρες της βουλής (άρα και στην αντιπροσώπευση του λαού) χωρίς να έχει πάρει την πλειοψηφία στις ψήφους. Άρα το κόμμα που προτιμούν το 40% των ψηφοφόρων, έχει το 51% του αριθμού τον βουλευτών. Ένα το κρατούμενο.
Ας πιάσουμε τη βουλή τώρα. Τί είναι η βουλή και τί ρόλο παίζουν οι βουλευτές; Από τη στιγμή που έχουμε συμφωνήσει πως αντιπροσωπεύουν το λαό, κάθε βουλευτής έχει την ίδια εξουσία με όλους τους άλλους. Και μιας και η πλειοψηφία των βουλευτών αποφασίζει για τα σημαντικά θέματα σε ψηφοφορίες στη βουλή, όπως π.χ. την επικύρωση των νόμων, το κόμμα του παραπάνω παραδείγματος, με το 40% των ψηφοφόρων, αποφασίζει αυτόνομα από τα υπόλοιπα. Αυτό δεν είναι κενό δημοκρατίας; Γιατί να μην αποφασίζει η πλειοψηφία των βουλευτών, η οποία να αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία του λαού; Αν για παράδειγμα το κόμμα Α πάρει 20%, το κόμμα Β 20% και το κόμμα Γ 30% στις ψήφους, αυτό ακριβώς να είναι το ποσοστό των βουλευτών μέσα στο κοινοβούλιο. Δεν είναι πιο λογικό και δημοκρατικό; Κανένας νόμος δεν θα περάσει αν δεν αποφασίσει για αυτόν το 50% τουλάχιστον των βουλευτών της βουλής. Δηλαδή των αντιπροσώπων του λαού, ο οποίος έχει την εξουσία στη Δημοκρατία. Εδώ πολλοί μιλούν για “ακυβερνησία” και “κενό εξουσίας” σε μία τέτοια περίπτωση, άποψη με την οποία, προφανώς, διαφωνώ κάθετα. Δεν είναι ακυβερνησία να ζητάω τις σημαντικές αποφάσεις να τις παίρνει η πλειοψηφία σε μία δημοκρατία. Είναι το αυτονόητο.
Αφήστε που κατά τη γνώμη μου θα τιθασεύται κατά πολύ την αλλαζονία των κομμάτων που είναι στην κυβέρνηση. Και μιας και το ανέφερα, ας περάσουμε στο επόμενο θέμα.
Τι σημαίνει αλήθεια ότι ένας κόμμα είναι στην κυβέρνηση; Γιατί να είναι μόνο ένα κόμμα στην κυβέρνηση; Γιατί οι υπουργοί όλων των υπουργείων να ανήκουν στο ίδιο κόμμα; Και με ποια λογική ο “αρχηγός” του κόμματος να ορίζει και να παύει υπουργούς; Αρχηγός που είναι, εκτός των άλλων, ΜΗ εκλεγμένος από το λαό, που έχει την εξουσία στη δημοκρατία (για να μην ξεχνιόμαστε). Μήπως αυτό το σχήμα αρχίζει να θυμίζει κάτι πιο απολυταρχικό; Εκτός φυσικά αν θεωρεί κάποιος εκλογή αρχηγού κόμματος το φιάσκο του ΠΑΣΟΚ στις προηγούμενες εκλογές με ψήφο στο Γιωργάκη, με την επιλογή ανάμεσα στους εξής ενός: του Γιωργάκη. Για σόου καλό ήταν (αν και κακόγουστο για τα γούστα μου), για δημοκρατική διαδικασία, μάλλον γελοίο.
Για το θέμα της δημοκρατίας στην Ελλάδα, πιστεύω ότι πολλά έχουν ειπωθεί και πολλά θα ειπωθούν ακόμα. Απλά ένα μοντέλο καθαρά δημοκρατικό θα ξεγύμνωνε επιτέλους το τέρας του δικομματισμού, μιας και για να καταφέρουν να ψηφίζουν τα απαραίτητα για αυτούς και απαράδεκτα για μένα νομοσχέδια, θα έπρεπε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να είναι μονίμως χεράκι χεράκι, το οποίο θα ακύρωνε την έννοια της ύπαρξής τους. Για λίγο καιρό θα γινόταν. Μετά απλά θα συγχωνεύνονταν, πρώτα στη συνείδηση του κόσμου, και μετά και πρακτικά.
Εν αναμονή και εκλογών, το θέμα είναι επίκαιρο, αν και κανείς δεν μιλάει για αυτό. Περιέργως. Περιμένω τα σχόλιά σας.
Εαν ανατρεξεις σε φωτογραφιες εντυπων του Φεβρουαριου 2007,ευκολα θα καταλαβεις οτι εχουμε Χουντα…